Loopkoets

Loopkoets
maandag 07 december 2020

Op maandagavond word ik gebeld door een vrouw die het overlijden van haar vader meldt. Hij is heel rustig ingeslapen in het verzorgingshuis waar hij verbleef en ze vraagt of ik de volgende ochtend kan komen om de uitvaart te regelen. Geen enkele haast, want het is de wens van de familie om vader de eerste uren na het overlijden op zijn kamer te laten, op de plaats waar hij is overleden, zodat de geest rustig het lichaam kan verlaten. 

Op dinsdagochtend meld ik me voor de afspraak met de familie bij het verzorgingshuis. Nadat we eerst bij vader hebben gekeken, gaan we zitten om de uitvaart te bespreken. Na het bespreken van de details voor de uitvaart, verzorg ik vader samen met de dochter en wordt hij direct in de door hen gekozen kist gelegd. De familie wil meneer verder niet meer opbaren; hij zal tot de dag van de uitvaart in het mortuarium verblijven. Bij het uitgeleide doen van meneer staan er beneden in het verpleeghuis mensen van de verpleging klaar, die hem lange tijd verzorgd hebben. Zij bewijzen hem een laatste eer, terwijl de zoon met wierook achter de kist aan loopt. Nadat meneer uitgeleide is gedaan, reikt de dochter aan alle verplegenden een roos uit en bedankt hen uitgebreid voor hun liefdevolle verzorging. Ze doet dat zo persoonlijk dat het velen van hen ontroert. Een indrukwekkend gebeuren.

Op de dag van de uitvaart haal ik met de zoon en de dochter meneer op in het mortuarium. Zij hebben ervoor gekozen om dan nog één keer afscheid te nemen van hun vader en terwijl zij steeds opnieuw een liedje zingen voor hem (herinnering uit hun jeugd; erg belangrijk voor hen geweest, zo vertellen ze me) sluit ik de kist. Na het sluiten van de kist rijden we met de rouwauto naar de kerk. De zoon kiest ervoor om in de rouwauto plaats te nemen en zijn vader zo te begeleiden bij zijn laatste rit. Bij de kerk staat de loopkoets klaar en gezamenlijk plaatsen we meneer op de loopkoets, die zo wordt binnengereden in de kerk. Tijdens de dienst blijft deze ook vooraan in de kerk staan. De dienst was mooi, persoonlijk ingevuld door de kinderen. Bij het verlaten van de kerk werd de zogenaamde doodsklok geluid, zo passend bij het moment. En terwijl de stoet wegliep bij de kerk, werden we gedragen door het geluid van die klok. Dit was indachtig de traditie, namelijk het aanzeggen aan de dorpelingen dat er iemand begraven wordt. En zo liep de stoet, vrijwel in stilte, circa anderhalve kilometer naar de begraafplaats, op een mooie zaterdagnamiddag. De route liep, heel passend, ook langs het ouderlijk huis waar de zoon en schoondochter nu wonen. Daar hebben we, naar hun wens, even halt gehouden. Vader werd te ruste gelegd in het graf bij moeder, die jaren geleden overleed. Nu werden zij weer herenigd.