Let the music play
Totale verbijstering. Een andere uitdrukking kan ik niet bedenken als ik op zaterdagavond om acht uur het huis binnen ga, waar die dag een volkomen onverwacht overlijden plaatsvond. Tijdens het voeren van een telefoongesprek is de 33-jarige man in elkaar gezakt en ondanks langdurige reanimatiepogingen is hij dood. Aan een grote tafel zitten zijn partner, zijn ouders, broer en vrienden. Er wordt niet veel gezegd. Soms zijn er geen woorden te vinden; dit moment is zo’n moment.
De overleden man verblijft momenteel in het mortuarium van het ziekenhuis. Zijn partner weet niks; ze is totaal geshockeerd. Natuurlijk weet ze niks; nog nooit heeft ze een seconde nagedacht over 'wat als'. Kort licht ik de mogelijkheden toe. Thuisopbaring lijkt niet tot de wensen te behoren. Ik vertel haar wat mogelijk is en raad aan er rustig over na te denken. Na een klein uurtje laat ik het gezelschap achter. Het is veel te vroeg om hier alles te gaan regelen met betrekking tot de uitvaart. Eerst maar eens een beetje bijkomen van de indringende gebeurtenissen van de dag.
De volgende ochtend kom ik terug. Nog steeds verbijstering, maar ook daadkracht. Er is toch gekozen voor thuisopbaring, en niet lang daarna gaan we hem ophalen in het ziekenhuis. Hij wordt verzorgd en overgebracht naar zijn woonhuis, waar hij opgewacht wordt door zijn vrienden en familie. Stil maar daadkrachtig maken zijn vrienden de opbaring in orde. De door hem zelf getimmerde bartafel doet dienst als opbaartafel. De hele week zullen zijn dierbaren op de barkrukken eromheen zitten. En er wordt niet alleen gehuild, maar ook zeker gelachen bij het ophalen van dierbare herinneringen. Het is heel bijzonder wat er in een paar dagen tot stand komt. De vrienden, die allemaal om een bijzondere reden met hem verbonden zijn, geven mede gestalte aan de afscheidsbijeenkomst. Tezamen met zijn partner, zijn ouders en broer. De verbinding tussen al deze betrokkenen is letterlijk voelbaar. Het wordt iets heel bijzonders, met gesproken woorden, heel veel beelden die als een rode draad zijn leven beschrijven, en veel muziek.
Op een zondagmiddag in de sneeuw is het grote afscheid in de Leerfabriek. Honderden mensen verzamelen zich daar; het worden een paar heel bijzondere uren waarin hij in het middelpunt staat, en letterlijk nog een keer podium krijgt. Met de tonen van 'Let the music play' wordt hij het podium op gedragen door zijn goede vrienden. Aan het einde van de afscheidsdienst vormen de honderden aanwezigen een lange erehaag waar de rouwauto langzaam doorheen rijdt. Met een ondergaande zon wordt er afscheid van hem genomen, en met dat beeld wordt hij uitgeleide gedaan door zijn dierbaren.
