Niet kiezen, maar delen

Hun vader was op zijn 83ste na een kort ziekbed overleden. De kinderen waren eensgezind; dankbaar dat hij tot het einde toe in zijn eigen huis had kunnen verblijven. Samen met de wijkverpleging hadden de kinderen hem unaniem als mantelzorgers omringd met zorg en liefdevolle aandacht. 

De kinderen waren allemaal groot gebracht met een liefde voor het strand. Iedere zomervakantie werd er een maand doorgebracht op de camping in de duinen aan het strand. Als de wind aanlandig was, hoorde je de meeuwen krijsen boven de duinen.

De familie riep mijn hulp in bij het regelen van de uitvaart. Hij werd verzorgd door zijn beide dochters, en nu lag hij opgebaard in de serre. 

De kinderen gaven aan dat vader alles hetzelfde wilde als bij de uitvaart van z’n vrouw, drie jaar geleden. Dezelfde kist, dezelfde kerk, dezelfde dominee. Echter met één onderdeel hadden de kinderen moeite; hun moeder was gecremeerd, en haar as was tijdens een emotionele boottocht over zee verstrooid. Prachtig vonden ze het, maar het gemis aan een gedenkplaats was achteraf groot. Nooit een plek om op een geboorte- of sterfdag naar toe te gaan. Een graf zou die troost wél bieden, maar hun vaders wens wilden de kinderen ook niet negeren. Ik deed de suggestie om een deel van hun vaders as te verstrooien over zee, en een deel met urn en al te begraven. Dat bracht de oplossing. Zo hoefden zij niet te kiezen……