Roze wolk!

Een afspraak voor een laatstewensengesprek stond op het programma. Een ongeneeslijk zieke man wilde kenbaar maken hoe hij zijn uitvaart vorm wenste te geven. De werkelijkheid achterhaalde deze afspraak echter; een uur van tevoren werd ik gebeld door de zoon. Vader was overleden; of ik kon komen om de uitvaart in gang te zetten.

Een warm gezin - moeder, twee zoons en een dochter - wachtte me op. Vader had eerder te horen gekregen dat zijn aanhoudende griepklachten veroorzaakt werden door een ongeneeslijke kanker. Hij had zich geschikt in zijn lot en overleed vier weken na het aanhoren van de diagnose. Er was in de afgelopen weken intensief geleefd met elkaar. Geen bucket list afgewerkt, maar vier weken als gezin in het ouderlijk huis gewoond. Intensieve gesprekken gevoerd; tegen elkaar gezegd wat er nog gezegd moest worden. Met een goed gevoel werd er nu op teruggekeken. Het gezin woonde prachtig, aan het water. Een diepe, brede tuin maakte dat vanuit het huis een prachtig vergezicht te zien was. Daar had vader zo graag gewoond, daar moest hij opgebaard worden. En zo maakten we een prachtig plaatsje voor meneer in de serre, met uitzicht op het water.

Bij het regelen van de uitvaart was het als vanzelfsprekend dat na de crematieplechtigheid de gasten in het woonhuis samen moesten komen. De enige reden om daarover te twijfelen was het werk dat daaruit voortvloeide. Ook al zou het door een cateraar verzorgd kunnen worden, mevrouw zag er tegenop om al die gasten in huis te ontvangen. Uit de verhalen die aan de orde kwamen, werd duidelijk dat meneer een echt buitenmens was. Drie keer per dag met de hond eropuit; alle bospaden in de wijde omtrek bewandelde hij met de trouwe viervoeter. In de winter niets liever dan buiten met een dikke, warme jas bij de vuurkorf, de handen warmend aan een chocomel of glühwein. En zo inspireerde ik het gezin om de ontmoeting na de plechtigheid in de tuin te organiseren. De weersverwachtingen waren twijfelachtig, maar als we zouden inspelen op eventueel te verwachten regen, zouden we kunnen organiseren dat er een overkapping zou worden geregeld op de dag van de uitvaart. 

Met een tentenbouwer sprak ik af dat er tenten geplaatst zouden worden als het nodig was. Er werden veel gasten verwacht, wellicht zou het ook geborgenheid bieden om een stukje van de tuin te overkappen, ook als het weer dat niet per se noodzakelijk maakte. Vuurkorven en –schalen werden gehuurd, chocolademelk en glühwein werden ingekocht. En later nog, voor wie wilde, een kopje erwtensoep met roggebrood en spek. Voor de kleinkinderen werden marsh mallows aan stokjes geprikt. Op de rouwkaart werden de genodigden geïnformeerd over de bijzondere bijeenkomst in de eigen tuin. Op een frisse, zonnige wintermiddag vond het afscheid plaats in het crematorium. Enkele uren later stond het gezelschap, bestaande uit 150 mensen, in de achtertuin van het gezin herinneringen op te halen aan een bijzonder mens. Met een flauw zonnetje, de weergoden werkten mee, en een gepaste winterkou genoten mensen van de drank en spijzen die werden aangeboden. Het werd heel bijzonder. 

De volgende dag ging ik terug naar de familie en de weduwe was erg onder de indruk. Ze zei letterlijk: “Ik ben me ervan bewust hoe raar het klinkt, maar ik zit op een roze wolk. Het afscheid had niet mooier ingevuld kunnen worden. Wat zou mijn man hiervan genoten hebben.”