Vandaag is paars!

Hun moeder wordt palliatief gesedeerd; hetgeen inhoudt dat zij in slaap gehouden wordt om haar lijden te verzachten. Zij is terminaal. Het zal niet lang meer duren voor mevrouw zal overlijden. Of ik met hen kom praten over de op handen zijnde uitvaart. 

Twee dochters ontvangen me in de kamer waar hun moeder ligt. Ze praten nog volop tegen haar; heel warm wordt mevrouw betrokken bij de alledaagse dingen die er rondom haar gebeuren. Ze spreken vol lof over haar. Mevrouw heeft een bijzonder leven achter de rug, met een enorme bewondering en waardering voor de natuur waar ze tot op het laatst op de fiets van genoot. Al liet haar lichamelijke gesteldheid het bijna niet toe; ze heeft alles op alles gezet om zo lang mogelijk fietsend in de natuur door te brengen

In het kort zetten de dochters hun wensen uiteen. Dienst in de kerk van de parochie waar mevrouw woonde, begrafenis op het prachtige parochiekerkhof, bij voorkeur onder de grote boom waar ze zo graag vertoefde en haar gedachten de vrije loop liet.

Ik vraag of zij moeder thuis willen opbaren. Thuis? Dat voelt even vreemd voor ze. Het huis van mevrouw is er niet meer nadat ze enkele jaren geleden naar het verzorgingshuis verhuisde. Maar een van de dochters woont wel vlak bij het huis waar moeder vroeger woonde. Er is wel een prachtig atelier in de achtertuin beschikbaar…..
Ik geef hen in overweging hoe goed het kan voelen om moeder nog enkele dagen in een huiselijke omgeving bij zich te hebben, en vertel hen dat ze er rustig over na kunnen denken voor er iets beslist moet worden.

We spreken over de uitvaart, ze geven aan er moeite mee te hebben als moeder met een rouwauto naar de kerk gebracht moet worden; ze had zo’n hekel aan autorijden en fietste veel liever. Als blijkt dat het woonhuis van de dochter op loopafstand van de kerk is, stel ik voor een loopkoets te gebruiken voor het rouwvervoer. Het wordt enthousiast ontvangen.

Ze vertellen dat moeder een voorliefde heeft voor paars.

’s Avonds laat word ik gebeld. Moeder is overleden. Ik ga er naar toe, en het besluit is al genomen. Moeder wordt overgebracht naar het atelier en wordt daar in de periode tot de uitvaart opgebaard. De ruimte verandert in de loop van de volgende dag in een waar paars Elysium. Moeder wordt omringd met alles wat ze mooi vond, met alles wat haar dierbaar was. Kleden, engeltjes, kaarsen, veel in het paars.

De voorkeur voor de kleur paars wordt doorgetrokken; we maken ook de rouwkaart paars, de liturgie voor de plechtigheid en het gedachteniskaartje. Alles heeft iets met paars, en zelfs als dat niet je lievelingskleur is, iedereen vindt het mooi.

Het is een prachtige dag als de uitvaart gaat plaats vinden. Met zo’n zestig mensen doen we mevrouw uitgeleide met de loopkoets. Het is een prachtige, ingetogen optocht naar de kerk. Vele mensen hebben iets in hun kleding gekozen in de kleur paars. Mevrouw wordt begraven in een biologisch afbreekbare kartonnen kist; haar vader was directeur van een schoenfabriek en de kartonnen doos is een knipoog naar de schoenendozen en haar voorliefde voor de natuur. Op haar kist wordt een bloesemtak uit eigen tuin gelegd. In de kerk staan twee prachtige bloemenmanden gevuld met hoofdzakelijk paarse bloemen.

En na de bijzondere plechtigheid in de kerk wordt mevrouw onder de klanken van een prachtig gezongen acapella muziekstuk ter aarde besteld onder de grote boom waar ze zo vaak met groot plezier vertoefde.