Een vader verloren en toch nog op tijd

Ik zie dat mijn wekker 04.30 uur aangeeft als ik mijn telefoon hoor rinkelen… Een nachtelijk overlijden. Ik hoor een vermoeide stem aan de andere kant van de lijn. Vader is zojuist overleden en de zoon vraagt of wij nu komen verzorgen. 

Als ik aankom, herken ik de overledene. De man had jarenlang een winkel in ons dorp en ik kwam regelmatig bij hem als klant. Nadat zijn ziekte zich openbaarde, is hij al na enkele weken overleden. In zijn laatste uren werd hij ondersteund door verpleegkundige Olga van de thuiszorg. De dochter vertelt mij hoe bijzonder dat is. Olga was hun buurmeisje vroeger en bij haar geboorte dronk haar vader met de overleden man op haar geboorte. Nu ondersteunde zij hem in z’n laatste uren. Geboorte en overlijden, zo dichtbij elkaar. De man wordt verzorgd en gekleed in zijn jagerskleren; hij was een fervent jager. Als we, na de verzorging en opbaring bij de dochter in huis, gaan zitten om de uitvaart vorm te geven, hebben zijn zoon en dochter behoefte om eerst te vertellen. Zij vertellen over de voorbije weken die zo bijzonder zijn geweest. In een notendop wordt verteld over de scheiding van de ouders, ruim dertig jaar geleden, waarna het contact tussen met name vader en zoon verslechterde. Vader kreeg een nieuwe partner en de contacten tussen de nieuwe partner en zijn kinderen verliepen niet goed. Met als verdrietig einde dat er nauwelijks of geen contact meer was tussen vader en de zoon. Dat heeft ruim dertig jaar geduurd.

Tot het moment dat vader te horen kreeg dat hij echt heel erg ziek was. Achteraf bleek dat hij jarenlang allerlei klachten heeft gehad die duidden op het begin van zijn ernstige ziekte, maar hij weigerde de klachten te onderkennen en de dokter te bezoeken. Toen er geen ontkomen meer aan was, ging hij de medische molen in, en hoorde hij al snel dat er geen verbetering meer mogelijk was. En toen ontstond de behoefte om 'schoon schip' te maken. Hij belde zijn kinderen, ging ernaartoe en er ontstonden mooie gesprekken. Wat hebben ze gepraat. Er werd meteen besloten dat hij zijn laatste weken bij de dochter in huis kon zijn. Zij heeft hem liefdevol verzorgd, samen met haar broer, en middenin de woonkamer stond zijn ziekbed. Uren werden dagen en dagen werden uiteindelijk ruim twee weken waarin zij met elkaar alles hebben kunnen bespreken wat ze belangrijk vonden. Alles wat er in die ruim dertig jaar niet besproken werd. Onbegrip maakte plaats voor begrip, spijt maakte plaats voor vreugde, en uiteindelijk zagen ze dat hun vader opgelucht was door alles wat hij kwijtraakte. Er viel letterlijk een last van zijn schouders, en van die van hen… Ik vond het aangrijpend toen ik zijn verhaal zo uitgebreid mocht horen. In de dagen die volgden werd de invulling van de uitvaart vormgegeven. Wat mooi dat het zo kan zijn, na zo’n lange periode van wederzijds onbegrip.

De dag van de uitvaart werd bijzonder, inclusief het muzikale afscheid door de in groen gestoken jachthoornblazers. In de aula van het crematorium was voelbaar hoeveel deze familie van elkaar houdt. Hoe fijn ze het allemaal hebben gevonden dat er toch weer erkenning was. De kinderen hebben verteld wat ze kwijt wilden; de mensen die dichtbij hen stonden steunden hen. En zo werden verloren jaren ingehaald. Om precies te zijn: in twee weken tijd ruim dertig jaren! En er werd liefdevol afscheid genomen. Hoe fantastisch te ervaren dat het ook zo kan.