Als niets komt tot iets…

Een poosje geleden had ik een reünie van mijn oude basisschool. Wat is het toch altijd ontzettend leuk om mensen zo weer opnieuw te ontmoeten en te horen wat zij zijn gaan doen in hun verdere leven.

Ik raakte in gesprek met Mariëlle. Zij had een bijzondere belangstelling voor mijn beroep als funeral planner en wilde er alles over weten. We raakten uitgebreid met elkaar aan de praat. Ze vertelde dat ze mijn column altijd las in De Uitstraling als ze bij haar schoonouders in Oisterwijk op bezoek was. Al snel bleek dat Mariëlle een speciale reden had voor haar uitgebreide interesse. Mariëlle vertelde me dat haar vader enkele maanden daarvoor in het ziekenhuis was overleden. Naar zijn uitdrukkelijke wens had hij zijn lichaam ter beschikking gesteld aan de medische wetenschap. Uit persoonlijke overtuiging had hij de behoefte om de wetenschap van dienst te zijn, dat had hij al jaren voor zijn overlijden kenbaar gemaakt. Hij had alles daartoe zelf geregeld en het gezin wist dat zij slechts kort de tijd kregen om afscheid te nemen. Binnen 24 uur na zijn overlijden werd het lichaam van haar vader opgehaald. Ondanks het feit dat zij dit vooraf wisten, voelde het ook als veel te kort. Haar vader was voorgoed weg. Wat overbleef was niet alleen het verdriet om zijn overlijden, maar ook een leeg gevoel. Geen begrafenis of crematie. Geen samenkomst, verhalen of rituelen.

Ik legde Mariëlle uit dat het natuurlijk ook mogelijk is om, zonder dat de overledene daarbij aanwezig is, een waardig afscheid te organiseren. Ik reikte haar diverse mogelijkheden aan: een herdenking thuis, in de kerk of een andere locatie. Een week na onze reünie belde Mariëlle mij. Ze vroeg me haar en haar familie bij te staan in het organiseren van een herdenkingsplechtigheid. Zo kreeg het afscheid alsnog vorm. Het werd een herdenking in de kerk waar ook de afscheidsdienst van hun moeder had plaatsgevonden, inmiddels alweer jaren geleden. Op een zondagmiddag, met dezelfde pastoor die ook de eucharistieviering na het overlijden van hun moeder was voorgegaan. Voor hun vader werd het nu een herdenking met de jazzmuziek waar hij zo van hield, veel kaarsen, een aantal sprekers, de kleinkinderen die een instrument bespeelden. Op de plek waar anders de kist zou hebben gestaan plaatsten we nu een heel mooie foto van hun vader in een groot posterformaat op een schildersezel. Heel waardig, mooi en ingetogen, echt ter herinnering aan hun vader. Na de herdenkingsbijeenkomst gingen alle genodigden naar de begraafplaats naast de kerk waar iedereen die wilde een voorjaarsbolletje kon planten bij het graf van hun moeder, ter nagedachtenis aan vader.

Zo werd iets wat eerst niets leek, toch nog een eervol afscheid. Het hele gezin had er een voldaan gevoel van toen ik ze in het ouderlijk huis achterliet, waar ze de dag afsloten met een gezamenlijke maaltijd, gehaald bij de Chinees waar ze vroeger thuis altijd op zondag eten haalden…