Hij heeft het toen voor altijd opgegeven.....

Een kijkje achter deze uitspraak gaf echter een heel ander beeld. Het begon met het overlijden van een gescheiden vrouw die de zorg had voor haar minderbegaafde zoon. Hij kon niet alleen wonen en was de dag voor haar overlijden 38 jaar oud geworden. De verjaardag had de vrouw veel energie gekost en haar zus merkte dat het niet goed met haar ging. "Morgen", zei ze, "morgen ga ik even langs bij de huisarts."

De morgen had ze echter niet meer gehaald. Ze stierf die nacht volkomen onverwachts en werd de volgende ochtend door haar zoon gevonden, die zijn tante inschakelde. Ik was na haar telefoontje snel ter plaatse en kwam erachter dat de vader van de jongen waarschijnlijk nog leefde. Verschil van inzicht over de verzorging van de zoon was zo hoog opgelopen, dat hij zo’n twintig jaar geleden naar Spanje was verhuisd. Men wist niet zeker of het adres nog klopte en of hij nog wel in leven was. Om 09.00 uur precies belde ik het 0034- nummer van het vergeelde papiertje en kreeg na drie keer overgaan een bijzonder heldere stem aan de lijn; het was de vader. Na het slechte nieuws viel er een korte pauze en toen zei hij: "Ik kom eraan!" Nog geen twaalf uur later had ik net alles doorgenomen met de zus van de overleden vrouw, toen de vader van de jongen weer thuiskwam. De stilte was om te snijden, er was duidelijk herkenning, zelfs na zoveel jaren. De vader sloot zijn zoon in zijn armen en ik verstond het goed: “Vanaf nu zorg ik voor je.”

Een prachtig moment op zo’n verdrietige dag, mijn hart maakte een sprongetje. Als het hier kan, kan het ook elders. Ik hoop dat in het nieuwe jaar veel mensen elkaar weer vinden. Zo vaak lopen emoties hoog op over futiliteiten en worden er stappen genomen die onomkeerbaar lijken. Het mooie van mijn vak is dat er tijdens de voorbereidingen van een uitvaart ook vaak heel mooie dingen ontstaan. Familieleden die weer met elkaar praten, begrip voor elkaars meningen en het verdwijnen van misverstanden. De tijd heelt bijna alle wonden.

Het was zover, een koude, droge dag en vergeving bleek nog steeds in de lucht te zitten. De zus, de vader en de zoon, stonden gezamenlijk achter het spreekgestoelte. De warme woorden werden langzaam uitgesproken en kwamen misschien ook wel daardoor nog meer binnen. Het was stil in de aula van het crematorium, heel stil. Ik wist dat dit goed ging komen.