Kent u ook zo’n bijdehandje?

Mevrouw was vroeg in de middag overleden. Toen ik na de lichte balseming, het verzorgen en kleden naast haar stond, scheen de zon de kamer in en leek ze heel tevreden. Ze is 91 jaar geworden. Zij had mij maanden ervoor al verteld dat haar leven volbracht was en dat ze niet opzag tegen de dood, ook nu leek ze het nog steeds te menen. Ik had de meeste wensen van haar al opgenomen in mijn verslag, dat ik gemaakt had na het laatste wensen gesprek. Mevrouw had echter aangegeven dat het toch ook nog, als het zo ver was, met haar dochter besproken moest gaan worden.

Ze liet één dochter na, met drie kleinzonen, twee wat oudere en een jonge knaap van nog geen 9 jaar oud. Hij zoemde door de kamers van het appartement en leek te berusten in de situatie, maar soms kwam hij even zijn moeder vasthouden, als hij dacht te merken dat ze het te kwaad had.
 Ze streek over zijn bol en zei: “Ja jongen, mama is vandaag verdrietig, en morgen waarschijnlijk ook nog, lief dat je even bij mij komt”.

We gingen aan de oude ronde tafel zitten om wat zaken door te nemen en de dochter maakte een grapje over het Perzisch tapijtje dat erover lag. Ma kon er geen afstand van doen, ze had het ooit gekregen van een vriend uit het buitenland. Het had voor de dochter echter geen emotionele waarde en ik merkte dat het kleedje nu zijn langste tijd had gehad.

Wij vorderden gestaag met het bespreken van de rouwkaarten en uitvaartdag. Geen kerk, maar een kleine gezellige ruimte in het centrum, vlak naast de parkeergarage, want had ze gezegd: “Iedereen moet er gemakkelijk kunnen parken”. Vanzelfsprekend met een pianist en een lekker high tea bij de condoleance, want cake vond ze oubollig. Een loopkoets voor het overbrengen van mevrouw vanuit huis naar de gekozen locatie en een zwarte hearse, zoals zij het altijd noemde, voor het vervoer naar het crematorium. “Moeder had altijd van die grappige woorden, ik gebruik ze zelf ook steeds vaker, je neemt dat toch over hè”, zei de dochter.

De knaap rommelde nu wat in de voorkamer waar zijn oma opgebaard lag en kwam toen bij ons aan tafel. “Wat is taanatooprakkie”, vroeg hij?
Zijn moeder en ik moesten lachten, ook dat kan op zo’n dag gebeuren. “Het heet Thanatopraxie lieve schat”, zei ze. “Els wil jij uitleggen hoe het precies in zijn werk gaat?” Voordat ik de kans kreeg, stond hij op en rende de voorkamer weer in terwijl hij uitriep: “Oma heeft er nog nooit zo mooi uitgezien!”.