De kinderen informeren is niet nodig!
Een krakende stem aan beide kanten van de lijn, om zes uur ’s morgens moet ook mijn stem nog even op gang komen. Een heer geeft aan dat hij in zijn pyjama op de rand van zijn bed zit en dat zijn vrouw zojuist is overleden. “Ik ken u niet persoonlijk, maar ik heb u gisteren gezien op het bord als je de gemeente in rijdt. Nooit gedacht dat ik u nu ineens zou moeten bellen. Mijn vrouw was al dagen slecht, maar dat had ze wel vaker de laatste twee jaar en wij zijn niet van die dokter-bezoekers”.
De man bleef rustig verder vertellen en leek niet heel erg onder de indruk van het overlijden van zijn partner. Haast was ook niet geboden, maar hij wilde wel graag alles dezelfde dag geregeld hebben. Wat volgde was een niet te stoppen opsomming van wensen en vragen. Iedereen gaat anders om met een overlijden. Na wat overleg kwamen wij tot een afspraak, 11.00 uur, “want ik moet eerst rustig op gang komen” zei hij. Ik stelde hem gerust dat wij de voorgelegde ideeën en vragen vandaag konden behandelen. Na mijn informatie over wat de juiste procedures zijn, gaf hij aan nu toch maar even de dokter te gaan bellen en daarna verbraken wij de verbinding.
Bij aankomst stond de deur al open “Kom maar binnen meisje” zei hij. Het huis rook naar koffie en er stond klassieke muziek aan. “Ze is dol op klassiek, ik draai het voor haar, want ik ben meer van de Rolling Stones.” De dokter was net de deur uit en ik vernam dat zijn vrouw 88 was geworden, volgens hem was het een mooi getal, mooier dan 87 of 89, maar daar bedoelde hij niets mee. Er was door het echtpaar nog niets op papier gezet, dus mijn balpen kleurde het papier blauw met de reeds eerder opgesomde wensen. Hij was helder en wist wat zij had gewild, de twee kinderen informeren was niet nodig, die hadden ze tenslotte al minstens een eeuw niet gezien. Na dit uitgediept te hebben vond mijnheer het eigenlijk, misschien, wellicht, ach ja, toch een goed idee om ze wel even te benaderen. Of ik even wilde bellen, met mijn telefoon, de nummers stonden in het oude zwarte boekje dat hij naar mij toe schoof.
Zelden heb ik zo’n tranen gezien toen drie kwartier later beide kinderen de deur binnenliepen. Het probleem dat er gespeeld had, was per direct vergeten toen ze hoorden dat moeder was overleden. Ze wilden weten wat er nu moest gaan gebeuren en ik legde rustig uit wat de mogelijkheden waren en bracht ideeën aan. Toen ik de laatste punt had gezet liep de man even van tafel, sprak, zo bleek, in de slaapkamer even tegen zijn vrouw en kwam daarna weer terug. “Ik denk dat ze het er wel mee eens is, ze zegt in ieder geval geen nee”.
De uitvaartdag werd een mooie dag en ik ving bij het afscheid op dat de vader zei: “Zo fijn om jullie weer te zien”. De kinderen pakte hem vast en stonden minuten lang roerloos op de bijna lege parkeerplaats. Mijn hart maakte een sprongetje, verlies kan verbroken contacten weer lijmen, dat was ook hier gebeurd. Fijn dat ik hier soms de katalysator in mag zijn.
