Hoeveel tijd heb ik nog?

Of ik wilde komen voor een laatstewensengesprek; het was een bijzonder gesprek, anders dan anders. De onbekende ziekte van hun kind, nu net zeven jaar oud, had hen aan het denken gezet. De moeder vertelde mij dat ze het niet kon begrijpen. Waarom gebeurde er zoiets, waarom in haar gezin, iedereen was toch verder gezond, waarom nu, op zo’n jonge leeftijd? 

Ze hadden na hun trouwen een levenstestament laten opstellen, er was al gedacht over 'wat als', maar dat hun eerste en enige kind zo ziek zou worden, dat hadden ze niet zien aankomen.

Een blond meisje; ik zou haar - gezien haar lengte - veel jonger dan zeven jaar inschatten, kwam de kamer binnenlopen. Ze had een leuk rood polkadotjurkje aan en bijbehorende strikjes in haar vlechtjes. Zij was opgewekt en ik in verwarring. Was dit Fleur, het zieke kind? Ze had geen sturing van haar moeder nodig, stak haar kleine handje uit en zei: 'Dag mevrouw, ik ben Fleur'. De moeder keek trots en vertelde dat haar dochter heel volwassen was voor haar leeftijd. “Dat krijg je blijkbaar als je in en uit het ziekenhuis loopt, zelf al dingen durft te vragen aan de artsen en soms dagen niet naar huis toe kunt. Ze is heel snel groot geworden; nou ja niet echt groot door de ziekte, maar wel een kanjer." Ze gaf haar dochter een aai over haar bol en die stoof weg; al zingend rende ze de trap op naar haar kamer.

“Het was allemaal begonnen toen ze vier jaar oud was, het was nog schoolvakantie en we waren eigenlijk net terug van een vakantie in Spanje. Ze had lekker op het strand gespeeld en een geweldige tijd gehad.” De moeder wees naar een leuk familieportretje op het dressoir waar ze met z’n drieën al lachend opstonden. "Fleur was futloos, kreeg huidproblemen, wilde niet meer spelen, kreeg pijn en het ging ineens snel achteruit. Via de huisarts naar het ziekenhuis, toen weer naar een ander ziekenhuis en een aantal specialisten die allemaal niets konden vinden. Wanhoop komt dan snel om de hoek kijken. Het leek alleen maar slechter met haar te gaan. Er waren momenten dat wij dachten: 'dit is het, ze haalt het niet'. Je wilt als ouder dan alleen maar meer tijd, meer tijd om bij je kind zijn, meer tijd voor onderzoek, meer tijd om haar te steunen, meer tijd om elkaar te zien, te spreken en vast te houden.”

De vrouw keek mij nu indringend aan en zei: “Tijd is gratis, maar onbetaalbaar. 'Of we in de tropen waren geweest' vroeg de zoveelste specialist. Mijn man begon over onze laatste vakantie in Spanje, wat toch niet echt een tropische bestemming is; maar goed, nadien waren we het land niet meer uit geweest. De dokter veerde op en zei dat hij een speciaal onderzoekje wilde doen, een 'long shot', maar een kansje. De uitslag bleek positief: 'Leishmaniasis', waarschijnlijk overgebracht door een zandvlieg! De viscerale vorm kan zonder behandeling dodelijk verlopen, afhankelijk van de weerstand van de gastheer. Het was op het randje, maar gelukkig is Fleur een taaie en heeft ze het net gered.

Ik vond, toen ik nadien in het ziekenhuis zat te wachten, een moment om na te denken; even geen iPhone, tv met kinderprogramma, arts of computer. Gewoon even de stilte en ik besefte toen dat je nooit méér tijd krijgt: je krijgt elke dag precies 86.400 seconden. Elke dag opnieuw krijg je 86.400 seconden, tot het op is.