Wat zijn uw laatste wensen?

Soms maak je bijzondere dingen mee en krijg ik bijzondere vragen, zelfs in de supermarkt. Of ik mijn laatste wensen al op papier had gezet. Ik zag een verborgen glimlach en mijn antwoord was: ja, dat heb ik inderdaad gedaan. Gezien zijn reactie had hij een nee verwacht en ik merkte dat hij zocht naar een pakkend antwoord. Er kwam: Oh…euhm, ik nog niet. Nu had ik een glimlach, want dit was niet wat hij had willen zeggen.

Zijn vraag had echter toch, bleek later in het gesprek, een diepere bedoeling. Het ging niet om hem of om mij, maar om zijn ouders, beide 84 jaar oud. Hij gaf aan dat zij nog helemaal niet wisten wat ze wilde en dat zijn vader sinds twee maanden de diagnose Alzheimer had. Ze wilden met hem nog nergens over praten, echter voelde hij de druk, als oudste kind, om hier iets in gang te zetten.

Na een aangenaam telefoongesprek met de moeder, waarin ik aangaf dat het vrijblijvend was en dat er geen kosten aan verbonden waren, werd ik uitgenodigd om te komen praten. Het werd een prettig en interessant gesprek. Ze hadden in diverse landen gewoond en veel meegemaakt in hun leven, waar zij een paar prachtige anekdotes over vertelde. Ze vertelde met enthousiasme in haar ogen en haar man sprong soms bij om het verhaal nog meer kracht bij te zetten. Er was tijdens het gesprek eerst niets te merken van zijn beginnende dementie. Maar toen hij uitte nog best eens een paar jaar in het buitenland te willen werken overviel mij een gevoel van droefheid. Zij gaf aan dat het, gezien zijn leeftijd, misschien toch een wat minder goed idee was.

Toen het onderwerp op toekomstig afscheid nemen van het leven kwam, viel er een stilte. Dit is iets waar wij nooit over praten, zei mevrouw en meneer knikte. Dit is een lastig onderwerp en erg zwaar voor ons. Maaaar, zei meneer, wij moeten nu toch maar eens door de zure appel heen bijten, u bent hier tenslotte om ons te helpen. Het zal ons allen straks wat rust brengen, zeker onze oudste, waarna ze mij met dezelfde glimlach aankeken als hun zoon mij twee weken ervoor in de supermarkt.

Een uur later had ik vijf kantjes A4 volgeschreven en beloofde ik het na het uitwerken toe te sturen. We hadden de muziek, de locaties, de natuurbegraafplaats, de bijzonderheden en zelfs de hapjes al besproken, stiekem wisten ze precies wat ze wilden. Bedankt, zei meneer toen hij mijn jas aangaf, bedankt dat dit dankzij jou nog net op tijd geregeld is, ik voel een grote opluchting, net of ik dieper kan ademhalen.

Die avond werd ik gebeld door de zoon en ook hij gaf aan heel blij te zijn met het resultaat. Als het dan toch ooit gebeurd, dan kun je het maar beter gelijk goed doen. Ik heb nog een laatste vraagje, zei hij, is het mogelijk dat u ook eens langskomt om met mij en mij vrouw te spreken? Wij hebben het er ook over gehad en het lijkt ons een goed idee om vast wat op papier te hebben.