Een wel heel bijzondere wandelstok
Negen kinderen had ze op de wereld gezet, een andere wereld dan nu, had ze mij een jaar eerder toevertrouwd. Je ziet het niet zo vaak meer en helemaal bijzonder dat ze alle negen, nu heel wat zomers later, nog zo vitaal zijn. Ze vertelde mij ook dat het een bijzonder nestje was, heel divers, allemaal verschillende levens en intussen verspreid over heel Nederland. Bij samenkomst hoorde ik de diverse accenten, van een Brabants, Haags, Amsterdams tot zelfs een Twents dialect.
De jongste dochter, de dame met het Haagse accent, had mij gebeld en gaf aan dat zij naast het bed van haar moeder een laatste wensen verslag met een mooie tulp had gevonden. Met wat krabbeltjes op de vellen papier had de overleden vrouw duidelijk gemaakt dat ik de uitvaart mocht gaan verzorgen, een crematie. De dochter legde het papier op tafel en ik zag dat er druppels op waren gevallen, wat geschreven letters waren uitgevloeid. De oudste zus zag het ook en deelde ontroerd een knuffel uit aan haar jongere zusje.
Moeder had niet veel bijzondere wensen, op één na, ze wilde graag via een ‘deelbare wandelstok’ verstrooid worden en wel aan de kust, om precies te zijn, tussen Zoutelande en Westkapelle. Daar had ze veel zomers met haar kinderen doorgebracht.
Het nageslacht had geen flauw idee wat er bedoeld werd, maar ik kon gelukkig helpen. De holle wandelstok wordt vanaf boven gevuld met alle as. Men kan aan de TOLAD 1 tot 6 ringen, zogenaamde Halos, toevoegen. Deze Halos, piepkleine urntjes waar later wat as in kan worden bewaard en die kunnen dienen als kaarsenhouder, zijn een mooie en blijvende herinnering aan de wandeling en overledene. De vrouw wilde graag dat de kinderen samen een wandeling zouden maken en dat zij tijdens de route verstrooid zou worden. Ieder kind zou dan een gedeelte van de route de stok vast kunnen houden en daarmee steeds een deel van haar as verstrooien. Een laatste gezamenlijke wandeling met een langzaam vaarwel. Ik las voor dat op de schoorsteenmantel een beeldje stond met daarin 900,- euro, dat zou voldoende zijn voor de brandstofkosten en een hapje en drankje nadien. De kinderen moesten lachen toen ik dit voorlas en zeiden bijna in koor: “Typisch moeder, ze dacht altijd aan alles.”
Het idee van het op deze manier verstrooien moest nog even indalen, maar toen een broer glazen pakte en twee flessen drank opentrok, leek het probleem te smelten als sneeuw voor de zon. In het gevonden enthousiasme hoorde ik zelfs een voorstel voorbijkomen om de as eventueel met een drone te verspreiden, het leek mij verstandiger de wens van moeder in te willigen.
Na de opmerking, ‘Moeder heeft dus toch een stok achter de deur’ en een lachsalvo van de andere kinderen, nam ik het voortouw want de uitvaart moest nog wel verder in gang gezet worden. Ondanks de grote groep waren alle benodigde beslissingen snel genomen. Prachtig dat ze elkaar hun ideeën gunden, iedereen deed iets, live muziek, speeches, dragen van de kist, uitzoeken van de kleding, het ging als vanzelf. Moeder kon trots op ze zijn, een knap stukje werk.
