Herinneringen

Een frisse ochtend, mijn Weer App gaf aan dat het precies 0 graden was. Er stond een lange werkdag op het programma, maar voor ik de deur uit zou gaan, eerst wat papierwerk dat niet kon wachten en twee PowerPoints nazien.

Iemand zei laatst: “Zit jij in de uitvaartbranche? Is dat niet heel triest en saai.” Het is eigenlijk, bijna precies het omgekeerde, natuurlijk zijn er intens verdrietige momenten en staan de tranen soms ook in mijn ogen, maar meestal komen er prachtige verhalen los. Ik word in vertrouwen genomen en leer de overledene en de nabestaanden in korte tijd kennen. Niets saais aan, interessante mensen met een vaak prachtig verleden. Verhalen over mooie en bijzondere reizen, met de foto’s om het te staven. Kort geleden kwamen er bij een oudere dame, twee dikke rode fotoboeken op tafel, de buitenzijde was wat beduimeld, maar toen het boek behoedzaam werd opengeklapt zag ik haar ogen direct helder worden. Het bekijken van oude foto’s doet mensen weer opleven, ze voelen de warmte weer van het land, ruiken de lucht weer en weten zich de kleinste details te herinneren. Een voorrecht om hier naar te mogen luisteren en vaak ben ik zo geboeid en loopt een gesprek uit.

De spoedjes had ik verwerkt en mijn aandacht ging uit naar de twee PowerPoint presentaties, voor twee mensen die waren overleden, beiden 90 jaar oud geworden. Eén zeer uitgebreide presentatie met 225 foto’s en een kleinere met 94 foto’s. Alles moest natuurlijk weer 100% in orde zijn. De verwachting was dat er in Nederland en ver er buiten, tientallen vrienden mee zouden kijken via de livestream.

Bij het controleren en aanpassen van de PowerPoint viel mij iets op, de mensen hadden op totaal verschillende scholen gezeten, in verschillende dorpen, maar de oude foto’s hadden toch iets gemeen.

De fotograaf had meer dan 80 jaar geleden, met waarschijnlijk hetzelfde fototoestel, foto’s gemaakt van de twee mensen voor wie ik deze week alles organiseerde. In die tijd was een foto nog “een heel dingetje” en zelfs een kostbare zaak.

Waarschijnlijk hadden ze beiden dezelfde hand geschud en keken ze met spanning uit naar het resultaat van het fotomoment, alhoewel de jongen er op de foto niet veel zin in leek te hebben, maar dat was misschien zijn toenmalige stoere imago. Het leek mij leuk om deze foto gelijkenis kenbaar te maken aan de families.

Ik voelde mij opnieuw bevoorrecht dat ik dit werk mag doen.