Net op tijd.....

“Kom alsjeblieft eens praten over mijn laatste wensen”, had hij gezegd. Bij binnenkomst trof ik een charmante man van 70, humorvol en zo op het eerste oog kerngezond. Meneer had echter de dag voor zijn telefoontje naar mij, een minder leuk gesprek gevoerd met zijn cardioloog. Zijn hart was op en het zoals hij het zelf zei: “de tijd dat ik achter de horizon ga kijken, komt rap dichterbij”.

Wij dronken een kop koffie en ik begon te schrijven, het waren geen bijzondere wensen, maar hij vond de juiste uitvoering wel belangrijk. “Ik hoorde dat jij zo nauwkeurig werkt en ook dat sprak mij aan”, liet hij zich ontvallen. Toen ik alles op papier had staan en net wilde vertrekken barste er een regenbui los en hij stelde mij voor nog even te blijven, zodat we nog wat over koetjes en kalfjes konden praten. Dit was wel heel letterlijk bleek later, de man vond er plezier in om koeien en kalfjes te fotograferen, en wel zo veel mogelijk soorten in zo veel mogelijk landen. Zijn vrouw had hij er nooit voor kunnen interesseren, maar ze ging wel graag mee op reis, lachte hij. Eerlijk gezegd was het een mooie verzameling geworden, ook hij was secuur. We besloten ter plekke er iets mee te doen.

Twee jaar later, tijdens mijn ontbijt op zondagmorgen, ging de telefoon, het was de neef van meneer. “Wij vinden hier net een laatste wensen gesprek met uw naam erop, kunt u komen om de uitvaart door te spreken?” Mijnheer was overleden in zijn stoel voor de tv en de dame die de boodschappen voor hem deed had hem gevonden. Omdat ze wist dat de neef de financiën regelde, leek het haar goed hem als eerste te bellen.

“Er was de avond ervoor een voetbalwedstrijd op tv geweest”, vertrouwde zij mij later toe.
Tijdens het wachten op de schouwarts hadden ze al wat dingen besproken en op papier gezet. Zij wisten niets van zijn slechte hart en hadden dit plotselinge overlijden dan ook niet verwacht. Ik was benieuwd wat ze zoal op papier hadden gezet en dat was meer dan ik verwachtte, een A4 vol met ideeën. We legden het naast de laatste wensen en kwamen tot heel wat verschillen.
 
Wensen van mijnheer:                              
Begraven bij zijn overleden ouders op de begraafplaats te Oisterwijk.
Begraven In een rietenmand. 
Thuis opbaren tot de uitvaartdag. 
Thanatopraxie en een gesloten kist. 
Geen receptie. 
Een fotopresentatie tijdens de dienst: 30 foto’s van koetjes en kalfjes, voorafgegaan en afgesloten door één foto van mijnheer en mevrouw samen. 
Een zwarte rouwauto. 
Klassieke muziek.                                                        

Ideeën van zijn neef en vrouw:
Cremeren in Tilburg en uitstrooien op een dierbare plek. 
Een gewone basis uitvoering kist.
Verblijf in het rouwcentrum te Oisterwijk. 
Twee dagen opbaren met open kist voor familie en vrienden. 
Kleine receptie voor de familie en vrienden. 
Een mooie foto van mijnheer op het scherm tijdens de dienst. 
Een zwarte rouwauto. 
Diverse soorten muziek. 

Met de beste bedoelingen waren er toch een heel aantal verschillen, gelukkig stond er iets op papier. De neef moest er hard om lachen, dat alleen de zwarte rouwauto klopte. “We hebben hier ook nooit over gesproken, maar het was een aardige, eerlijke vent” zei hij, terwijl de tranen, van het lachen, over zijn wangen rolden.

“Heel fijn dat het laatste wensen verslag er is, wij voeren dat graag zo uit en hopen dat u het wilt regelen.”

Het werd een dag zoals meneer gewenst had en zelfs de bijzondere fotopresentatie was een succes.