Kunnen de twee honden ook in de kist?

Mevrouw was oud geworden, wellicht mede dankzij de wandelingen, met de hondjes die ze altijd had gehad. Bij binnenkomst moest je goed uitkijken dat je er niet over struikelde. Ze waren klein, vliegensvlug en hadden exact dezelfde kleur als het tapijt van haar appartement.

Er was besloten dat mevrouw gecremeerd zou gaan worden en tijdens het gesprek met de dochter en haar man kwam de vraag: “Kunnen de honden mee de kist in?”

Ik schrok van die bijzondere vraag, maar gelukkig maakte de schoonzoon snel duidelijk dat hij een grapje maakte. De dochter en hij woonden in een ruim appartement, dat was niet het probleem, het zat erin dat er geen honden waren toegestaan. De schoonzoon opperde nog: ”Wij kunnen ook deze kleur vloerbedekking nemen, dan valt het echt niet op.” Toen barstten we met z’n drieën in lachen uit. Hij bleek de grapjas van de familie.

Op de dag van het afscheid bracht ik na de dienst de bloemen thuis in het appartement van de overleden dame. Terwijl ik nog even wat napraatte met de dochter en haar man, ging de deurbel. Een oudere man in een even zo oud zwart pak stond voor de deur. Ik herkende hem van de plechtigheid in het crematorium. Met rode ogen vroeg hij: “Mag ik even binnenkomen?” Even later dronken we met z’n vieren een kopje koffie. Het bleek de buurman te zijn, een aardige man en die zoals hij zei, dagelijks een bakkie kwam doen bij de overleden dame. Beide hondjes zaten rustig op zijn schoot en toen hij bijna vertrok kwam de vraag: “Wat gaat er met deze schatten gebeuren?”

De dochter antwoordde vragend: “Zou u voor ze willen zorgen, ze lijken erg op u gesteld.”

De tranen rolden over zijn gezicht en met een gebroken stem zei hij: “Heel graag, heel graag!”

Zo, dat is tijdelijk opgelost, zei de schoonzoon. Hij bulderde van het lachen.

Buiten zagen wij de hondjes als stuiterballen om de oude man heen springen, prachtig.