Gilde eer met hulp van achterkleinzoon
Prachtig weer, maar met gedeeld verdriet. Een gilde lid was overleden en hij werd stijlvol, op de loopkoets, van zijn huis naar de kerk gebracht. De trom was door het hele dorp te horen en de mensen kwamen even in de deuropening staan om de stoet, die leek op een processie, te bekijken. Door de stevige wind golfden de vlaggen en kreeg het geheel een bijzondere uitstraling. Een gastvrouw van mij kreeg voor de kerk de vraag: Is dit een bekende Nederlander of wellicht een bisschop? Het was een geliefde burger, een gilde lid, een vader, opa en vriend van velen. Vrienden, terrasbezoekers en toevallige passanten die voor de basiliek waren gaan staan keken hem na, toen de stoet bij aankomst langzaam in de Sint-Petrusbasiliek verdween.
Van geboorte naar volwassenheid, als je er aan begint lijkt het een mooie lange weg, zo’n weggetje dat je in Frankrijk tegenkomt, sierlijke bomen in de berm die zachtjes ruisen en in de verte velden met prachtige zonnebloemen. Als je dan eenmaal goed onderweg bent, lijkt alles heel snel te zijn gegaan. Je komt heel wat uitdagingen en hobbels tegen op deze eerst zo pittoreske weg. Wij slaan er ons allemaal zo goed mogelijk doorheen en dan begint vaak de langzame aftakeling.
Deze heer had een respectabele leeftijd bereikt, maar uiteindelijk had zijn lichaam het opgegeven. Ik hoorde in de verhalen dat hij een rijk gevuld leven had gehad en altijd bereid was een helpende hand toe te steken. Ik zag in de basiliek dat hij ook dat had doorgegeven. Zo kun je ineens ontroerd raken door een bijzonder mooi voorval. Zijn achterkleinzoon, een stoer ventje van vier met een prachtig blauw colbertje, duwde uit alle macht de loopkoets. Beide handjes op de loopkoets en zijn hoofdje licht gebogen. Alsof het in scene was gezet, maar nee, dit kwam uit het ventje zelf, hij wilde zelf helpen, dat had hij vast in de genen meegekregen.
Er waren veel mensen aanwezig en dit is bij een ouder persoon tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend. Mooie woorden werden er gesproken en ik zag de kleine man regelmatig even van zijn plaats gaan. Zo mocht hij samen met oma en opa het gedachteniskruisje van zijn opi plaatsen bij de Mariakapel. Je kon het zien, hij zoog gedurende het afscheid alle indrukken in zich op.
Na de dienst werd er tijdens het spelen van The Last Post, een rustige uitgeleide gedaan. Het gezin begeleidde de loopkoets en enige tijd later stonden wij op het kerkhof. De familie wilde de kist graag zelf in het graf laten zakken en ook dit verliep voorspoedig. Toen de kist goed en wel op het zand stond mocht de kleine man er, uit een mandje, wat bloemblaadjes op strooien. Hier kwam ineens zijn jeugdige onrust even naar boven, na wat volle knuistjes rozenblaadjes, keerde hij de mand ineens in één keer om en vlogen de blaadjes als bij een stevige herfststorm allemaal tegelijk naar de kist. Nog even goed schudden een snelle controle blik of alles eruit was en zijn taakje zat erop. Een triomfantelijk gezichtje keek in het rond. Alsof hij zeggen wilde, zo dat heb ik weer even mooi gedaan, opi zou trots op mij zijn geweest.
