Een zetje in de goede richting
Een betrekkelijk jongeman was, na een korte tijd ziek te zijn geweest, overleden. Na de verkoop van zijn bedrijf had hij zeer veel functies op zich genomen en was een graag gezien persoon.
De voorbereidingen voor het afscheid liepen voorspoedig, omdat de familieleden het snel met elkaar eens konden worden.
Een aangename harmonie waar iedereen zijn/haar zegje kon doen en waar alle plannen in goede aarde vielen. Alleen bij het doornemen van de gewenste sprekers zag ik twijfel. Studeren was nooit zijn ding geweest, maar hij had wel een bijzondere relatie gehad met een oude maatschappij leraar, een beetje een zonderling, wist de zus zich te herinneren. Zou hij iets over zijn schooltijd willen vertellen, zou hij gevonden kunnen worden? Via deze man had hij de stap gemaakt om voor zichzelf te beginnen en dat was zo succesvol geworden.
Ik stelde voor het uit te zoeken en na de laatste zaken te hebben genoteerd reed ik terug naar kantoor. Tijdens die ritjes zet ik alles al op een rijtje en indien mogelijk pleeg ik de eerste telefoontjes. Het eerste belletje was direct raak, ik kende iemand die wist waar de betreffende leraar woonde en ik nam mij voor er direct even langs te rijden.
Het gras en onkruid op de oprit kwam, ondanks de droogte, tot over mijn knieën en de deurbel vond ik onder een groot spinnenweb. Boven verwachting klonk er een moderne bel en binnen 30 seconden stond er een man voor mij die best een rol in The Lord of the Rings had kunnen spelen. Hij zag mijn verbazing en zei lachend, u denkt zeker aangebeld te hebben bij Gandalf. Wij hadden direct een goede klik en ik mocht binnenkomen. Hij gaf in het gesprek aan dat hij direct wist dat de jongen succesvol zou worden, hij had alleen een duwtje in de goede richting nodig.
Gezien de weersverwachting werd er gekozen voor een locatie waar de dienst binnen kon plaatsvinden. De aankleding en bloemen zorgden voor een prachtige ambiance.
Bij het verzamelen van de speeches miste ik nog één spreker, “Gandalf”. Ik draaide zijn 06 en kreeg hem direct aan de telefoon. Nee, hij was nog niet klaar met de tekst, hij kon het onmogelijk al sturen, maar zou het zeker op tijd afhebben. Hij zou de laatste spreker zijn en stond ingepland om 15.45 uur. Toen ik hem op de uitvaartdag niet aantrof bij de aanwezigen, belde ik weer zijn 06, dit keer, geen gehoor.
De sprekers hadden prachtige verhalen over de overledene. Ik probeerde nogmaals het 06 nummer, weer geen gehoor en ik nam mij voor eventueel een mooi gedicht voor te lezen, mocht hij niet komen opdagen. Het was 15.44 uur, ik stond op om naar de microfoon te lopen toen ik ineens de deur zag openzwaaien. Stevige voetstappen deden iedereen omkijken, daar was hij. Geroezemoes en verbazing op de gezichten, toen de rust was teruggekeerd klonk zijn zware stem door de zaal, kippenvel.
Hij vertelde over de ontwikkeling die zijn leerling had doorgemaakt, hoe de overledene zijn leven had ingezet om andere te adviseren en te helpen. Na zijn speech, waar iedereen nóg stiller van was geworden, gebeurde er iets bijzonders. Hij vroeg om een applaus voor de overledene en begon zelf te klappen, iedereen in de zaal pakte het op en klapte mee. “Gandalf” liep met ferme stappen naar de uitgang, gaf mij een knipoog en weg was hij.
