Een erehaag van tractoren
De hele keuken zat vol mensen toen ik er op een zonnige zaterdagmiddag binnenstapte. Zijn echtgenote, de kinderen met hun partners, zijn ouders en zussen. Iedereen was aangeslagen, in shock. Na een noodlottig fietsongeval hield het gezin zich elf dagen vast aan het kleine beetje hoop dat hen gegeven werd. De dag daarvoor was echter alle hoop vervlogen. Hij overleed korte tijd nadat de beademing werd afgezet.
Ondanks het ongelofelijk grote verdriet, zag ik direct een grote veerkracht bij dit gezin. Wij bespraken alle opties en al snel werd duidelijk dat er geen andere mogelijkheid was dan dat hij naar huis zou komen; thuis bij zijn gezin. Nadat zijn lichaam eerst gebalsemd was, werd hij door zijn dochter en zus verzorgd en gekleed. Later die dag brachten wij hem naar huis en werd hij opgebaard in de woonkamer. Een kleed in de kleur van zijn favoriete tractormerk over zijn benen. Tractoren vormden zijn passie; hij had zelfs van zijn grote hobby zijn werk kunnen maken.
De kaarten stroomden binnen en van alle kanten werd hulp aangeboden. De afscheidsdienst moest plaatsvinden in het café waar hij veel geweest was, bijna bij zijn ouderlijk huis in de voortuin. Op de uitvaartdag zou hij niet in een standaard rouwauto vervoerd worden, maar op een platte kar achter zijn favoriete merk tractor: Fendt. Collega’s gingen druk in de weer om de kar geschikt te maken om de kist te kunnen vervoeren.
Natuurlijk moest het mogelijk gemaakt worden dat hij op zijn dag van afscheid met een lange stoet van Fendt-tractoren uitgeleide zou worden gedaan. De eerste dagen ging het nog over een paar tractoren, maar het aantal liep met de dag steeds verder op. Op de dag van afscheid vertrokken wij met de rouwstoet vanaf het woonhuis naar de plaats waar de tractoren waren verzameld. Het miezerde. Toen we aankwamen bij de plaats waar zijn vrienden uit de tractorwereld 56 tractoren in een erehaag hadden opgesteld kreeg ik kippenvel. De ronkende motoren, de zwaailichten en voor iedere tractor, netjes opgesteld, zijn of haar bestuurder. Terwijl ik door de erehaag liep, met achter mij de tractor met de kist op de platte kar en daarachter zijn gezin in auto’s, begonnen mensen voorzichtig te klappen. Wat was dat een bijzonder moment. Vervolgens stapte ik in mijn auto en reden wij verder, de tractoren sloten één voor één aan in de rouwstoet. We reden bijna ’n half uur stapvoets, voordat wij bij de locatie van het afscheid kwamen. De tractor met daarachter de kar met kist parkeerde voor het café. Er stonden al vele mensen te wachten.
Tijdens de afscheidsdienst werd hij omringd door kleurrijke bloemen die de gasten hadden meegebracht. Er werden prachtige verhalen verteld door zijn gezin, familie, vrienden en collega’s. Iedereen die aanwezig was herkende hem, in alles wat verteld werd. Hij genoot altijd zo enorm van alles en iedereen om hem heen. Hij leefde zo graag en dat kwam volop tot uiting tijdens zijn afscheidsdienst.
Na een eerdere voorzichtige schatting van zo’n 500 gasten, overtrof de dag van afscheid alles. Er waren bij zijn afscheid zo’n 700 gasten aanwezig. Na de dienst werd er een prachtige erehaag gevormd. Wij vertrokken voor de laatste keer naar zijn ouderlijk huis, waar met het gezin een lunch werd gebruikt. Voor het laatst met hem in hun midden. Een mooie afronding van een prachtig afscheid.
Alhoewel het verdriet overheerste, had zijn gezin een heel voldaan gevoel. Zij spraken uit dat hij deze dag prachtig zou hebben gevonden. Hij zou genoten hebben van alle aandacht. Met gezamenlijke inbreng werd zijn afscheid een afspiegeling van de persoon die hij was.
