Een hecht stel
Zo werden ze gezien door hun omgeving, en zo wilden ze ook gezien worden.
Een diepe verbinding tussen hen samen was duidelijk waarneembaar voor henzelf, maar ook voor hun omgeving. Ze deden veel samen. Tennissen, wandelen, bridgen, kookworkshops en ze gingen tweemaal per jaar op een door hen samen voorbereidde verre reis.
Ze hadden aan één woord voldoende, er was een zeer sterke verbondenheid. Er waren volop plannen gemaakt voor de toekomst en zelfs al voor hun pensionering. Zij zouden samen met vrienden een carréboerderij gaan kopen, de zorg voor elkaar zouden zij gezamenlijk oppakken. Tot die fatale dag.
Een ongeluk maakte een einde aan het leven van de vrouw en daarmee schijnbaar eigenlijk ook aan zijn leven. Onbeschrijflijk verdriet had zich van hem meester gemaakt. Ze hadden samen alles voorbereid, behalve dat hun leven in gezamenlijkheid zó verstoord zou worden. De uitvaartdag was goed en waardig verlopen, maar het gemis was zo sterk dat de man in een soort trance leek te leven. Zijn vrienden deden moeite om contact te maken, maar niets leek hem nog te kunnen bereiken. Hij kon er niet voor open staan.
Het is vanzelfsprekend voor iedereen anders, de één begint direct aan de rouw en is snel in staat zich te herpakken, de ander heeft hier veel tijd voor nodig. De eerste tijd was pittig voor de vrienden om de stap tot contact te zetten, hij vroeg niet om hulp, reageerde zich soms woedend af op het bezoek als ze in zijn ogen één woord verkeerd zeiden.
Gelukkig bleven een paar vrienden luisteren, luisteren naar zijn verhalen, die, merkten zij, langzaam aan weer positiever gingen worden. De vrienden bleven gelukkig volhouden en op een bepaald moment voelden zij weer verbinding. Hij ging praten, praten over haar en hen samen. Over de levensplanning die nu in de prullenbak kon en over of het leven überhaupt nog wel zin had. Ze kregen hem mee voor het tennissen, af en toe zelfs om te mountainbiken, waar hij overigens eerst wel direct aansluitend naar huis vertrok. Dan fietste zijn oude schoolvriend mee en dronken ze bij hem thuis nog iets.
Collega’s hielden ook contact en na een periode kon hij mede daardoor het weer opbrengen te gaan werken.
De contacten hielpen hem, zo zei hij. Hij begon in te zien dat hij met meer mensen verbonden was dan alleen met zijn overleden vrouw.
De eerste keer een fotoboek doorkijken viel hem zwaar. Maar tegelijkertijd vond hij vreugde in de herinneringen, het zou nog een hele tijd duren om al het verdriet te kunnen hanteren, maar het begin was gemaakt.
