De fik erin!

De kop van dit stukje zal u zeker verbaasd hebben, maar vaak is iets niet zo als het lijkt.

Januari en Nederlands koud, vanmorgen was ik nog bijna uitgegleden toen ik naar de auto liep, het ging gelukkig net goed. Op de hoek een bijna-aanrijding met een rode auto, die gelukkig net niet mijn auto ramde, ik had voorrang op de kruising. Bij aankomst geen parkeerplaats vrij, dus even een frisse wandeling door de sneeuw. Gek genoeg komen er dan toch jeugdherinneringen boven, leuke dingen. Zoals sleeën met mijn broers en het maken van een flinke sneeuwpop, toen kon dat nog en bleef de sneeuwpop gemakkelijk een week staan. Ik schudde in het portaaltje de sneeuw van mijn jas en werd met open armen ontvangen, kom binnen, hier is het lekker warm.

Na wat identieke verhalen gehoord te hebben over de koude start die morgen, liep de organisatie van het afscheid op rolletjes. Tot op de dag van afscheid de vriendin van de overleden man naar het katheder liep. Zij had veel moeite gehad haar woorden op papier te zetten, zij had nu twee uitgescheurde velletjes A4 in haar hand. Ze nam een slokje water en sprak zachtjes in de microfoon; “Lieve mensen, Karel was mijn grote liefde, toen ik hem voor het eerst zag tijdens een vakantie voor alleengaanden, stond ik direct in vuur en vlam.” Zij had even niet door dat het randje van haar papier een kort moment de vlam aan het kaarsje op het katheder raakte en binnen 2 seconden stonden de velletjes papier in lichterlaaie. In een schrikreactie wierp ze de velletjes in de lucht en als door de warmte gedragen zweefden ze rustig de zaal in. Het kwam zeker door de laatste woorden, dat de hele zaal gierde van het lachen, “In Vuur en Vlam”, hoorde ik nog iemand proestend uitbrengen. De laatste vlammetjes doofde ik met een flesje water en de rust keerde terug. “Zo, ….fijn dan”, zei de vriendin, “ik kreeg niets op papier, heb gisternacht tot drie uur zitten denken en nu zal ik het toch uit mijn hoofd moeten doen.” Er volgde een speech over hun laatste mooie dag, het samenzijn, over verschillen en overeenkomsten en vooral over liefde. Geen aanwezige hield droge ogen, wat ze vertelde was helder, eerlijk en recht uit haar hart, prachtig.

Toen de laatste tonen van zijn lievelingslied wegebden, sloten we de dienst af en werd er tijdens de informele ontmoeting weer veel gelachen. De brandende velletjes papier zullen niet snel vergeten worden, maar bovenal maakten haar woorden de meeste indruk.

Buiten was de zon doorgekomen, de lucht was fris en aangenaam. Ik reed naar huis en zag toen ik de straat inreed een ingezakte sneeuwpop, de wortel die zijn neus had moeten voorstellen was al op de grond gevallen, er was geen houden meer aan. Aan alles komt een eind, maar het kan zeker ook een mooi en bijzonder einde zijn. Nog even en de restjes zwarte sneeuw zijn weg en de sneeuwklokjes komen weer tevoorschijn. Elke nieuwe dag is een wonder, geniet ervan.