Laatste wensen gesprek voor botenmensen

Eindelijk een paar mooie dagen, het was weken grijs geweest, de zon bleek blijkbaar liever elders te schijnen. Ik had in mijn agenda een laatste wensen gesprek staan met twee bootfanaten. Zo noemde zij zichzelf, ze waren namelijk altijd op het water te vinden. Ik zat eigenlijk, in verband met het mooie weer, te wachten op een belletje of ze de afspraak konden verzetten. Dat gebeurde niet en toen ik aankwam, zaten ze buiten met een fiks formaat waterkaart, uitgespreid op de tuintafel.

Het nuttige met het aangename verenigen, zei de dame, die volledig in het blauw/wit gekleed was. Na wat uitleg gekregen te hebben over hun volgende vaarroute, gingen wij aan de slag. Mevrouw had het voortouw genomen om de afspraak te maken, omdat ze om zich heen toch wel mensen zagen wegvallen. Zij waren nog niet met pensioen, voelden zich nog prima met alleen soms PHPD (pijntje hier, pijntje daar), maar verder oké.

Het echtpaar had geen kinderen, maar wel neefjes en nichtjes, die hadden straks een bijzondere verrassing, want op één vierde deel na, ging de erfenis naar hun. Een erfenis is niet van belang voor het document dat ik ging opstellen, maar zij vonden het fijn om het toch eens aan iemand te vertellen. De overige 25% van de erfenis moest gaan naar de KNRM. De Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij, een particuliere stichting voor het verlenen van hulp aan in nood verkerende mensen en schepen langs de Nederlandse kust. In 1995 waren zij zelf op zee een keer in de problemen geraakt en de KNRM had hen toen veilig naar de haven kunnen brengen. Een spannend verhaal volgde en ik begreep direct dat het niet veel had gescheeld of dit gesprek had, mooi weer of niet, helemaal niet meer plaatsgevonden.

Wij vonden de weg weer terug naar het laatste wensen gesprek. De oudste neef zou gaan helpen indien één van hen zou overlijden en hij zou nu ook een afschrift krijgen van het laatste wensen document. De, bleek nu, kordate vrouw, wist al aardig aan te geven wat hun wensen waren en door nog wat te inspireren stond na anderhalf uur alles op papier. Zo, de kapitein heeft gesproken, grapte de man. Ik zag dat het een close stel was en zij waren het overal over eens geworden, op één ding na: later uitstrooien op zee of toch in het nabijgelegen bos.
Zo Els, zeg jij het maar, zee of bos?
Bij mijn binnenkomst had ik overal maritieme snuisterijen en schilderijen gezien, niets dat in verband kon worden gebracht met een bos. Het verhaal van zoëven, de kleding van mevrouw, de zeekaart die nu netjes over een stoelleuning hing. De keuze was voor mij direct al duidelijk: Uitstrooien op zee! Deal, zei de kapitein, the sea it is! Ik zag hun ogen fonkelen en dat is best bijzonder als je het over uitstrooien hebt.
Ook deze keuze werd opgenomen in het laatste wensen verslag en toen ik het de dag erna had uitgewerkt en gemaild, vond ik in de brievenbus een kaart, een ansichtkaart van een ondergaande zon in de zee. Achterop een lief berichtje, sierlijk ondertekend met: Liefs van de kapitein en haar stuurman.