Begraven in de natuur

Begraven in de natuur
dinsdag 05 november 2024

Haar ouders en haar enige broer werden na overlijden gecremeerd in het nabijgelegen crematorium. Het was een indrukwekkende dienst geweest bij haar broer; de diensten van haar ouders kon zij zich niet goed herinneren, te lang geleden. De as had ze uitgestrooid en dat was prima toen, maar er begon nu toch iets aan haar te knagen.
Het duurt 9 maanden om geboren te worden en jaren voordat je een volwassen mens bent. Daarna ontwikkel je jezelf en uiteindelijk ga je, vaak na een ziekbed, dood. Dood klinkt hier heel hard, het lijkt mij echter beter om gewoon te begrijpen wat het is. Het is het einde van het aardse bestaan. Mensen blijven zich ontwikkelen en soms worden ze wel honderd jaar oud. “Is het dan”, vroeg de dame aan mij, “is het dan wel zo goed, als je zo snel weer verdwenen bent?” 

Hierover kun je dagen en nachten praten, ik begreep echter direct wat ze bedoelde. Cremeren is inderdaad een heel kort proces en er zijn andere mogelijkheden, zoals een begraafplaats, vaak in de nabijheid van de kerk. Of begraven op een natuurbegraafplaats hetgeen steeds meer in opkomst is. Ook dan is er de mogelijkheid om er een prachtige dienst te houden en de beleving van de mooie omgeving brengt vaak heel wat gevoelens en emotie naar boven.

Het graf wordt er nooit geruimd. Ruimen vind ik zelf minder aangenaam klinken, maar een graf opheffen gebeurt op begraafplaatsen als de betaalde termijn is verlopen en er niet, tegen betaling, word verlengd. Bij de natuurbegraafplaats kun je vaak ook, door éénmaal een bedrag te betalen, de eeuwige grafrust kopen.

Het zijn vaak zeer indrukwekkende uitvaarten. Je kunt bij diverse natuurbegraafplaatsen bijvoorbeeld kiezen voor een paardenkar om de kist naar de laatste rustplaats te brengen en dan loopt de stoet er achteraan. Aangekomen bij de rustplaats wordt de kist (of draagbaar) op de balken gezet en zoeken de mensen een plekje er omheen. Laatste woorden worden gesproken en dan laten we, vaak door de familieleden, de kist of draagbaar langzaam dalen. Meestal zijn er nog wat passende rituelen die worden uitgevoerd, van ceremonieel een vlag opvouwen tot het met bladeren of bloemen bedekken van de kist. Ook wordt er regelmatig gekozen voor een trompettist of andere muzikale ondersteuning. Een laatste gedicht voor de mensen vertrekken en tijdens de wandeling terug hoor ik de mensen weer geanimeerd praten en zie ik ze genieten van de frisse lucht.

Je krijgt de coördinaten van de ligplaats, zodat deze altijd terug te vinden is, want na enige tijd zal het bos alles weer overwoekeren en is de plek voor het blote oog onvindbaar geworden. Een boomschijf met de naam van de overledene is helpend in de eerste jaren, maar ook deze wordt weer één met de natuur. De natuur doet zijn werk en dat is wellicht ook de mooiste manier om van je omhulsel afscheid te nemen.

In de laatstewensengesprekken komt dit vanzelfsprekend ook voorbij en zoals verteld, vinden steeds meer mensen de weg naar een natuurbegraafplaats. Het mooie is dat je in Nederland zelf kunt kiezen, kijk eens in jouw omgeving of een locatie je aanspreekt, maak er een wandeling en luister naar de natuur, naar jouw natuur. En je hoeft natuurlijk niet te wachten tot je 100 jaar oud bent, een wandeling op een vrije middag is in dat kader verstandig en gezond voor iedereen.