Sensation

 
Ooit was daar een heer die adviezen wilde met betrekking tot zijn laatste wensen. Hij was al bij de notaris geweest, maar die had voor hem alleen de financiële zaken opgenomen. Zijn kapitaal zou verdeeld gaan worden over de kinderen en kleinkinderen, dat was niet zo lastig. Wel lastig waren de spullen in huis en het paard. Het paard werd bereden door drie kleinkinderen en ze waren er allemaal gek op. Het dier was nog niet oud, dus kon nog jaren mee als rijpaard. Zij hielden, zoals hij kon beoordelen, allemaal evenveel van het mooie dier.

Wij spraken, bij een kopje koffie, verder over zijn wensen en het leek ons mooi om het paard in te zetten bij het vervoer van de kist naar de begraafplaats. Indien wettelijk toegestaan kan alles bij ons en zoeken wij graag uit hoe we wensen kunnen realiseren. Dit was een appeltje eitje en de drie kleinkinderen zouden allemaal een rol krijgen. Fleur, de oudste, zou het prachtige witte dier lopend begeleiden en de jongere twee meiden zaten samen op de bok. Ze hadden voldoende ervaring om dit veilig te verzorgen.
Nog geen jaar later had ik, onverwacht, de man aan de telefoon, zijn twee jaar oudere broer was overleden. Heel plotseling, aan een hartaanval en hij had niets op papier staan. De man stelde aan de familie voor om dan maar zijn laatste wensen uit te voeren en iedereen kon zich erin vinden.

De dag verliep perfect en het paard deed exact wat de bedoeling was. Na de uitvaartdag wenkte de man mij voor een gesprekje. Wij namen even plaats in het restaurant waar de dag van afscheid werd afgerond en hij begon te vertellen. Dit was perfect voor hem geweest, maar nu wilde hij wel een paar andere dingen opnemen in zijn laatste wensen, anders was het te veel copy-paste en daardoor te onpersoonlijk. Wij maakten een nieuwe afspraak, zodat ik hem kon inspireren en hij weer een passend document zou hebben.

Toen de deurbel ging stonden er twee mensen op de stoep, de man en zijn oudste kleindochter. Zij popelde om iets te vertellen, dat merkte ik direct en na een paar minuten kon ze het niet meer voor zich houden. “Ik krijg het paard van opi en mijn nichtjes vinden het helemaal cool. Ik sprong in de lucht toen ik het hoorde” zei ze en voegde snel toe: “Oh, natuurlijk hoop ik wel dat opi nog lang blijft leven hoor. Maar ik krijg Sensation nu al”. Haar ogen glommen. Een tijdje later had ik van alles bijgeleerd over paarden, de kleindochter vertelde graag.

Daarna kreeg ik een opgevouwen, met pen beschreven, A4tje in mijn handen gedrukt en de man gaf aan dat dit alvast een voorzetje was. Het leek ook mij beter om nu niet de putjes op de i te gaan zetten. Het was een genoeglijk gesprek, een Sensation, maar liep dus wel wat anders dan verwacht. Ik was blij voor hem én haar en het was ook prettig om te horen dat opi nog even mocht blijven leven. Bij vertrek zwaaide ze uitbundig tot de auto uit het zicht verdween.