Een bijzonder afscheid voor een bijzondere man
19 december 2025
Laatst mocht ik een afscheid begeleiden dat mij diep raakte. Een afscheid vol liefde, warmte en karakter. Het afscheid van Piet de Leest – een man met een gouden hart. Het was zijn dochter Marjetta die mij belde. Of ik naar Boxtel wilde komen.
Hij wilde zijn afscheid ‘vieren’ bij Hoeve 1827. Niet toevallig de plek waar hij al zijn feestjes hield – en waar hij afgelopen december zijn negentigste verjaardag vierde. Wat een feest was dat! Daar moest ook zijn laatste ‘feest’ plaatsvinden. Er moest gegeten en gedronken worden, er moesten herinneringen gedeeld worden, maar vooral moest er geproost worden op het leven met een goed glas rosé.
Wat dit afscheid weer zo bijzonder maakte is dat het Piet eer aandeed. Een afscheid wordt pas écht persoonlijk als het voelt als een verlengstuk van iemands leven. Niet standaard, niet afstandelijk, maar op maat, met liefde en herkenning. Als je de mens viert zoals hij was, met zijn humor, zijn lievelingsmuziek, zijn gebruiken en zijn dierbaren om zich heen, dan ontstaat er iets wat verder reikt dan verdriet alleen. Dan voel je dat het klopt. Dan raakt het. Dan blijft het bij.
« terug naar overzicht
Twee jaar geleden had ik het afscheid van Piets echtgenote Ria mogen begeleiden en nu wilde Piet mij zelf nog even spreken over zijn eigen afscheid. Hoe dapper kun je zijn en vooral een zeer typerende wens voor wie de mens Piet was. Tot op het laatst hield hij de regie stevig in eigen handen.
Hij wilde zijn afscheid ‘vieren’ bij Hoeve 1827. Niet toevallig de plek waar hij al zijn feestjes hield – en waar hij afgelopen december zijn negentigste verjaardag vierde. Wat een feest was dat! Daar moest ook zijn laatste ‘feest’ plaatsvinden. Er moest gegeten en gedronken worden, er moesten herinneringen gedeeld worden, maar vooral moest er geproost worden op het leven met een goed glas rosé.
Ik ben dankbaar dat ik hem nog heb mogen spreken die avond. Wij hebben samen in alle rust zijn wensen doorgenomen en ik heb persoonlijk afscheid van hem mogen nemen. Een moment dat ik nooit zal vergeten.
Het afscheid bij Hoeve 1827 was intiem en intens mooi. Geen massa gasten, maar een klein intiem gezelschap van mensen die Piet werkelijk na aan het hart stonden. Er klonk muziek die hem typeerde en de verhalen van de sprekers waren even liefdevol als treffend, met een lach en een traan. Piet, de familieman, de harde werker, de levensgenieter met humor en karakter. Altijd een open deur, altijd een luisterend oor. Hij gaf zijn familie en vrienden zoveel mee: liefde, zorg, vriendschap en bovenal onvergetelijke herinneringen.
Na de lunch werd Piet, zoals hij zelf had gewild, naar het café gebracht, de plek waar hij altijd op het podium stond. Daar werd ‘zijn’ favoriete nummer: Sierra Madre opgezet. Iedereen zong uit volle borst mee – een echt kippenvelmoment. Er werd geproost, op hem én op het leven. Met een glas rosé op zijn kist. Wat een eerbetoon. Wat een liefdevolle viering van een rijk bestaan.
Tot slot vormde zich een erehaag naar de rouwauto. Een laatste groet, een stil en krachtig gebaar. Ik mocht Piet begeleiden naar het crematorium – zijn laatste reis begon, in waardigheid en liefde. En zo geschiedde.
Wat dit afscheid weer zo bijzonder maakte is dat het Piet eer aandeed. Een afscheid wordt pas écht persoonlijk als het voelt als een verlengstuk van iemands leven. Niet standaard, niet afstandelijk, maar op maat, met liefde en herkenning. Als je de mens viert zoals hij was, met zijn humor, zijn lievelingsmuziek, zijn gebruiken en zijn dierbaren om zich heen, dan ontstaat er iets wat verder reikt dan verdriet alleen. Dan voel je dat het klopt. Dan raakt het. Dan blijft het bij.
Rust zacht, lieve Piet. Je blijft voortleven in de verhalen, in de herinneringen, in de harten van zovelen. Wat een voorrecht om jou te mogen kennen – en om jouw afscheid mee vorm te geven. Ik zal je nooit vergeten.
Dit artikel is geschreven door uitvaartspecialiste Judith Schilders en gepubliceerd met toestemming van de nabestaanden van Piet.
« terug naar overzicht
