Door de voordeur naar binnen, én door de voordeur naar buiten!
Het is een warme dag als ik de moeder van een groot gezin ga verzorgen, die in een serviceflat is overleden. Ik word naar haar kamer gebracht door een medewerker van het huis, die mij toegewijd alle zaken wijst die nodig zijn voor de verzorging van de overleden dame. Ik spreek met hem af dat ik na de verzorging nog even naar hem toe kom om wat details omtrent de op handen zijnde uitvaart te bespreken.
Samen met de dochters verzorg ik mevrouw. We kleden haar en wassen de nog prachtige haren. Een beetje make up zorgt voor de finishing touch; mevrouw ging nooit de deur uit zonder gestifte lippen. Gezamenlijk zorgen we ervoor dat mevrouw ook nu een verzorgde indruk maakt. Haar prachtige jurk met bijpassend jasje passen daar bij. We baren mevrouw op in haar appartement in de serviceflat. Het voelt voor alle kinderen fijn om moeder daar de komende dagen nog te kunnen opzoeken, eens bij haar te kunnen gaan zitten. Ik zal dagelijks komen om te kijken hoe het met mevrouw gaat, en in principe kan mevrouw blijven tot de dag van de uitvaart. De kinderen vinden het prettig om moeder uitgeleide te kunnen doen vanuit haar laatste woonplek, naar de kerk, en vervolgens naar de begraafplaats.
Als we de belangrijkste zaken hebben besproken, nemen we afscheid. Ik spreek met hen af dat ik de volgende dag terugkom om de kaarten te kunnen versturen, en nadere details te bespreken. Op mijn weg naar de uitgang, kom ik de medewerker tegen die me eerder die dag te woord stond.
Ik vertel hem van de bedoelingen van de familie; dat ze graag op de dag van de uitvaart hun moeder uitgeleide doen uit de serviceflat, en ik stel voor dat we dat doen via de hoofdingang.
De medewerker kijkt me verbaasd aan, dat is niet gebruikelijk. Tot op heden verlieten alle overleden mensen via de achteruitgang het huis…. Het is toch niet prettig om de andere bewoners onverwacht te confronteren met de overleden medebewoner?…….. Ik kan mijn verbazing bijna niet onderdrukken………
Soms gebeurt het nog, dat een verzorgingshuis of serviceflat er moeite mee heeft om de overledene uitgeleide te doen. Altijd is de reden dat men verwacht dat medebewoners het lastig vinden. En iedere keer leg ik rustig uit dat het juist heel prettig is om een dergelijk eerbetoon in te voeren.
Samen met de medewerker ga ik naar de directie van het huis, en zet mijn bedoelingen uiteen. Men staat er open voor. Het is immers fijn, ook voor de medebewoners, om op die manier afscheid te nemen. Uitgeleide doen uit de laatste woonresidentie. In stilte, of met een kort moment met een gesproken woord. Het laatste gebeurt. Op de dag van de uitvaart wordt mevrouw uitgeleide gedaan via de voordeur. De medewerkers van het huis, de medebewoners én de directie staan in een erehaag bij de uitgang. De directrice van het huis spreekt persoonlijke woorden ten afscheid; ik zie dat de kinderen geraakt worden door haar persoonlijke woorden. Vervolgens verlaat de stoet in stilte het huis, mevrouw wordt in de rouwauto geplaatst, en zwijgend kijkt de groep achterblijvers de wegrijdende familie na. Een moment om nooit te vergeten. Precies zoals mama graag gewild zou hebben, zegt de oudste dochter later tegen mij.Â