Wat een geruststelling

Per mail word ik benaderd door een man die geïnformeerd wil worden over de toekomstige uitvaart van zijn op leeftijd zijnde vader. Zijn vader is inmiddels 93 jaar, nog in betrekkelijk goede gezondheid verkerend, maar, zo geeft de zoon aan, hij is realistisch genoeg om onder ogen te zien dat het einde nadert.

Als ik de zoon bel om nadere informatie in te winnen, vertelt hij dat hij al meerdere malen heeft geprobeerd een gesprek met z’n vader erover aan te gaan. Iedere keer geeft zijn vader aan er nú nog niet over te willen praten. Als hij over de dood moet praten, dan lijkt het ineens zo dicht bij……

Het enige dat de zoon weet is, dat zijn vader te kennen heeft gegeven dat hij bijgezet wil worden in het familiegraf in het noorden van Nederland, de plaats waar hij geboren en getogen is.

De zoon geeft verder aan dat hij de financiën van zijn vader beheert. Vader woont in een verzorgingshuis, en heeft steeds meer zorg nodig die bekostigd moet worden. De zoon is zich ervan bewust dat het wel fijn is als hij ongeveer op de hoogte is van de kosten van de uitvaart, zodat hij dat geld daartoe kan reserveren.

We spreken af bij mij op kantoor, en bij die afspraak maakt hij kenbaar wat hij in beeld gebracht wil hebben. Een uitvaartplechtigheid in de gemeenschappelijke ruimte van het verzorgingshuis, zodat de andere bewoners ook gemakkelijk in de gelegenheid zijn die bijeenkomst bij te wonen. Aansluitend een informeel samenzijn, met een speciale koffietafel, ook in het verzorgingshuis. Dan, in de loop van de dag, vertrek met een kleine groep naaste familieleden naar de plaats in het noorden van het land om vader naar het familiegraf te brengen. Als ik doorvraag vertelt de zoon dat hij met zijn zusje, en hun twee gezinnen, tot de kleine groep naasten behoren die vader weg willen brengen. Ik maak hem attent op de uitvaartbus, waar zowel de overledene als de begeleidende familieleden plaats kunnen nemen, om zijn vader zo naar het familiegraf te brengen.

Ik breng in kaart wat de kosten zijn, en overhandig de zoon de beschrijving van de wensen en de kostenbegroting. Hij geeft aan dat het hem geruststelt deze informatie nu beschikbaar te hebben.

Zes maanden later belt hij; vader is na een korte ziekteperiode ingeslapen.

Op de dag van de uitvaart vindt er een kort samenzijn plaats in het verzorgingshuis, waar medebewoners en verzorgenden bij de plechtigheid aanwezig zijn. Aansluitend is er de uitgebreide koffietafel voor de medebewoners en de verzorgenden, het is een prettige sfeer met elkaar; goede herinneringen worden opgehaald.

Na enige tijd komt de uitvaartbus bij het verzorgingshuis voorrijden. De familie begeleidt hun vader, schoonvader en opa naar de bus, en de kist wordt erin geplaatst. De reis naar het noorden vangt aan. De bus wordt uitgewuifd door de bewoners en medewerkers van het verzorgingshuis. Voor onderweg heb ik een mand gemaakt met koffie/thee en Groninger Koek. De zoon had in de voorbereiding verteld dat vader daar zo van hield. Ik verras hen ermee op hun laatste gezamenlijke reis.

Later in de middag komen we aan bij de begraafplaats waar het familiegraf is. We worden opgewacht door de begraafplaatsbeheerder. Gezamenlijk lopen we naar het familiegraf, en de kist van vader wordt erin geplaatst. Iedereen neemt op z’n eigen manier afscheid en loopt terug naar de bus op het moment dat hij of zij eraan toe is.

Na ongeveer een half uur vertrekken we weer richting het zuiden. De sfeer in de bus is prettig. Iedereen kan met elkaar napraten, en het voelt heel verbindend om vader op deze manier gezamenlijk te hebben begeleid naar zijn laatste rustplaats.