De WensAmbulance

* Op verzoek van de nabestaanden is dit verhaal opgetekend voor de Uitstraling. 

Het is benauwd zomerweer als ik op de laatste vrijdag van augustus mijn auto uitstap om op bezoek te gaan bij een man, die heeft besloten dat het leven dat hij zo geweldig omarmde, losgelaten moet gaan worden. Zijn gezondheid die door een dwarslaesie beperkt was, werd steeds slechter. Zijn lichaam liet zijn gezonde geest steeds verder in de steek. De avond ervoor werd ik benaderd door een broer van de betreffende man, die me uitnodigde voor een gesprek om de laatste wensen te bespreken.

Ik ben onder de indruk als ik de kamer inloop. De man die op bed ligt, ken ik!! Allebei in het bezit van een hond, hij zelfs twee, troffen wij elkaar jarenlang vrijwel dagelijks als we in het bos vertoefden met onze trouwe viervoeters. De man viel altijd extra op, omdat hij zich voortbewoog in een rolstoel, die hij aandreef met zijn eigen handen. En wij hadden weleens contact over alledaagse dingen die met onze honden te maken hadden. Ik kende z’n naam niet eens, hij de mijne niet. Bij ons allebei verbazing, en een blik van herkenning. Bijzondere gewaarwording om op dit cruciale moment elkaar beter te leren kennen. Gerard zou ons allemaal meenemen in een bijzondere ervaring, in de twee weken die zouden volgen op deze eerste écht persoonlijke kennismaking.

Gerard was gedecideerd. Hij wist precies hoe hij afscheid wilde gaan nemen. Thuis opbaren, in het huis waar hij jaren gelukkig gewoond had. Van daaruit met zijn dierbaren vertrekken naar de plaats waar hij zo graag vertoefde; Groot Speijk. Daar moest het afscheid plaats gaan vinden. In de Van Tienhovenzaal wilde hij samenkomen met zijn dierbaren, er zou gesproken worden en er zou naar muziek worden geluisterd van voornamelijk Neil Diamond, waar Gerard zo van hield. Daarna wilde hij door zijn dierbaren naar het crematorium gebracht worden. Al zijn laatste wensen konden worden uitgevoerd, we bespraken het uitvoerig. Het gaf hem zichtbaar rust om alle facetten aan de orde te kunnen stellen, en omringd door zijn dierbaren, zag je hem vastberaden en rustig formuleren. Het werd een heel bijzondere middag.

Maar voor het zover was, stond er op zijn bucket list een vurige wens. Nog eenmaal wilde hij de door hem zo geliefde natuur in. Afscheid nemen van de plek waar hij zo graag vertoefde. En dat moest mogelijk zijn, hoe dan ook. In zijn gedachten stond dit afscheidsbezoek aan de Oisterwijkse natuur gepland voor de dag erop, zaterdag.
Zaterdagochtend bleek hij helaas niet goed in staat om de natuur in te gaan met zijn eigen vertrouwde rolstoel. Een familielid van Gerard was echter bekend met de Wensambulance Brabant, een organisatie die er voor zorgt dat terminaal zieke mensen nog éénmaal hun favoriete plek kunnen bezoeken. Het lijken vaak wensen die heel eenvoudig te vervullen zijn, maar voor mensen die ernstig ziek zijn, is dat echt niet altijd vanzelfsprekend.
En wat gebeurde er een wonder! Nog dezelfde middag werd Gerard opgehaald door de Wensambulance, en begeleid door twee professionele vrijwilligers bracht hij enkele prachtige uurtjes door in zijn geliefde bossen.

Het uitstapje werd vastgelegd op videoband, en voor de uitvaart regelde ik dat het geheel in een filmpje werd weergegeven. En Gerard had besloten dat hij bij zijn uitvaart een donatie voor deze prachtige organisatie wenste te vragen. Hij liet optekenen op zijn rouwkaart:
Gerard heeft aan het einde van zijn leven een heerlijke laatste tocht gemaakt door de Oisterwijkse natuur, begeleid door WensAmbulance Brabant. Hij vond dit zo fijn, dat hij dit initiatief graag wil ondersteunen. Desgewenst kan een donatie gedaan worden aan WensAmbulance Brabant.

En op die warme zomerdag eind augustus, toen zijn uitvaart plaatsvond bij Groot Speijk, werd er gul gegeven voor deze prachtige organisatie. Na een passende plechtigheid, werd Gerard uitgeleide gedaan door een erehaag, gevormd door zijn dierbaren.