Is dit dapper?

Iedereen is anders en daarom is bij ons ook iedere uitvaart anders. Graag maak ik u deelgenoot van de mooie invulling door een 15 jarig meisje.

De uitslag van het onderzoek zou hij precies op zijn verjaardag krijgen, 20 maart, het begin van de lente. Het was een bijzonder mooie dag en door omstandigheden was er niemand die met de man mee kon gaan. Wel zijn 15 jarige dochter Valerie. De woorden van de dokter leken hem niet te raken, alsof er een dot watten in zijn hoofd zat. Bij Valerie kwam het echter wel hard binnen, heel hard. Verwondering, boosheid, verdriet, ongeloof, alle mogelijke emoties, maar geen tranen. Zij ging direct over in een regelmodus.

Geen kerk, geen zaaltje in het dorp, geen PowerPoint, GEEN poespas! Dat was de wens van haar vader, en het moest een natuurbegrafenis worden. Na een wandeling over Natuurbegraafplaats wist hij het zeker, “Dit is perfect, dit is waar ik begraven wil worden.”
Valerie koos bij de houthandel een Robinia stam uit, waar we een boomschijf van lieten zagen en hielp mee met het opstellen en inbranden van de tekst. Wij zorgden voor een dame die een trekharmonica kon bespelen en regelden de voorbereidingen voor een laatste picknick. “Een beetje afwijken van zijn wens mag toch wel”, vroeg ze tijdens de voorbereidingen. Ze wilde heel graag wat speciale hapjes serveren, “pappa zou het misschien wat overdreven vinden, maar hij hield er zelf ook zo van.” We maakten een lijstje van de lekkernijen en ze genoot zichtbaar van deze ondeugende actie.

Op de dag van de uitvaart wachtten we de 50 genodigden op bij de centrale parkeerplaats. Gezamenlijk wandelden wij met de mand op de loopkar naar het graf. We gingen in een grote kring om het graf staan, en de kist werd door 6 vrienden op het graf geplaatst. Na mijn inleiding, stapte ze, in haar rode jurk met witte gympen, zelfverzekerd voor de grote groep bezoekers en begon aan haar toespraak. Zelden heb ik zo’n stoere meid gezien, die op zo’n emotioneel moment, zo goed uit haar woorden kon komen. Een betekenisvolle tekst, met een diepgang die iedereen raakte.

Daarna volgde de teraardebestelling, omringd door een prachtig gezelschap. Het dalen van de kist werd begeleid door de dame met de trekharmonica. De natuur speelde met het geluid en het klonk mysterieus. De kist werd omlaag gelaten en ook hier speelde de dochter weer een rol, ze hielp mee, en toen de kiste het zand raakte, vroeg ze even stilte.
Het werd stil, het leek of zelfs de vogels even verstomde. Ze pakte een klein briefje uit haar tasje en las het voor, een gedicht gemaakt door haar vader, speciaal voor alle aanwezigen. Een dankwoord voor alle steun en liefde die hij had mogen ontvangen. En als laatste een warm woord over zijn dochter, zijn prinses, die alles kon en die hij altijd zou blijven volgen. Ik zag een traan op haar wang.

Het briefje werd met zorg weer teruggestopt in haar tasje, de vogels floten weer, voeten schuifelde door het zand en het gezelschap liep achter de witte gymschoenen aan, die hun weg vonden naar de lange rijk gedekte picknicktafel. Toen wij aan tafel schoven keek ze mij aan en gaf mij een betekenisvolle knipoog. Die redt het wel dacht ik, zij is meer dan dapper.