Echte vrienden
De zon kwam net door toen ik mijn auto uitstapte, helaas geen tijd om ervan te genieten, 14.00 uur is 14.00 uur. Een kerstliedje werd ten gehore gebracht toen ik op het belknopje drukte. Bijna drie maanden na kerst, ik moest er van grinniken en had, toen de deur openging, moeite mijn lach te onderdrukken. De man des huizes bleek dol op kerst en had zelfs nog diverse kerstspullen staan, “zo moeilijk om alles weg te zetten, tis met frutsels in huis gewoon gezelliger”, zei hij. Ik manoeuvreerde voorzichtig tussen een één meter vijftig hoge kerstman en een volledig overladen kunststof kerstboom door.
Tijdens het telefoontje dat ik had gehad met zijn partner, was naar voren gekomen dat er geen haast was met de afspraak, Claus had van de dokter nog een jaartje gekregen. De tafel werd een stukje vrijgemaakt en er kwam koffie, weer had ik moeite om mijn lach te onderdrukken, er lag een kerstkransje op het schoteltje. “Vers hoor, ze zijn vers!” kreeg ik te horen.
Het werd een interessant gesprek, anders dan anders, en na anderhalf uur stond bijna alles op papier. Het moest een kerstuitvaart worden, de euthanasie datum stond al vast, vrijdagmorgen 24 december. Hij wilde eigenlijk de 25ste december, maar dat werd afgeraden en leek hem bij nader inzien ook niet echt gelukkig gekozen. Mocht Claus eerder overlijden, ook dan, moest het een kerstuitvaart worden. Een grote doos stond al klaar in de hoek van de kamer en was voorzien van de dan benodigde kerstattributen, met dikke zwarte stift had de partner er, met sierlijke letters: “Doodskist” opgeschreven.
De crematie zou moeten plaatsvinden op 30-12, tevens de verjaardag van mijnheer. Hij wilde graag een rieten mand met rode binnenvoering en de condoleance zou zeer beperkt zijn. Claus had weinig mensen op zijn lijstje gezet, “alleen echte vrienden zijn welkom”. Ik zag dat de partner het hier lastig mee had en bracht dat ter sprake. Eerst volgde een monoloog van mijnheer, toen een dialoog tussen de partners en daarna zaten vier ogen mij aan te kijken. “Wat vind jij er dan van?” Mijn mening bleek van belang om de discussie te slechten. Alleen echte vrienden en wie dat dan waren zouden ze nog samen gaan bepalen, als extraatje toch een kennisgevingsadvertentie achteraf, om de rest van de wereld te informeren.
De discussie bleek al langer te spelen, Claus was bemiddeld en had het idee dat veel “vrienden” juist daarom om hem heen hingen. Op het moment dat het bekend werd dat hij ziek was, werd het echter oorverdovend stil, veel “vrienden” bleven weg. Tijdens de ziekenhuisopnames kwam er bijna niemand langs en toen had hij het maar zo gelaten. Hij wilde zijn resterende tijd doorbrengen met echte vrienden, mensen met wie je kon feesten, maar waar je ook problemen mee kon bespreken. Een lach en een traan delen en soms terecht komen in een rollercoaster van emoties. Precies 4 waren er overgebleven, vier echte vrienden. “Al waren het er maar twee geweest, beter dan 200 onechte Facebook friends, ik prijs mij gelukkig”, zei Claus en een traan liep over zijn wang. “Iemand glühwein?”, riep hij. Ik kon mijn lachen niet meer houden en wij zaten met z’n drieën te bulderen van het lachen.
