Later is nu

Gelukkig, even een straaltje zon tussen de wolken door, bijna de hele morgen was het al grauw met langdurige miezer. Ik liep met een stevige pas, om de vele plassen heen, de oude begraafplaats over. Na de teraardebestelling de dag ervoor, moest ik nog even een tijdelijke grafmarkering plaatsen.

Terwijl ik dit deed zag ik een vrouw naderbij komen en naar mij kijken. Ik groette haar met een vriendelijk knikje, ze gaf direct een knikje terug. Ik meende bij haar een mysterieuze glimlach te ontwaren. Een voor mij nog onbekend, mooi en tevens bijzonder gezicht, haar lange blonde haar viel tot op haar schouders en gaf haar een heel jeugdige uitstraling. Een paar tellen later stond ze naast mij en vroeg ze zachtjes of ik de overledene kende. Ik antwoorde dat dat het geval was en dat ik de uitvaart had mogen verzorgen. Was het weer een glimlach, welk gevoel wilde ze aan mij overdragen? Een bijna zwarte wolk schoof voor de zon en ik kreeg een koude rilling over mijn armen. Ik voel dat ik het met u kan bespreken, even was het stil. Ik heb heel veel pijn, zei ze ineens, met de pijnstillers kan ik mijn bed uit, anders kan ik niets. Vandaag heb ik besloten dit kerkhof te bezoeken, mijn oma en opa liggen hier, alleen speelt ook de natuurbegraafplaats nog door mijn hoofd. Heel even was ik met stomheid geslagen. Ze leek niet ouder dan 35 en nam mij na dit korte contact in vertrouwen.

Zou ik met u over mijn aanstaande dood kunnen spreken? U kunt mij vast verder helpen bij het bepalen van mijn keuzes. We liepen samen de begraafplaats af en bij de auto’s spraken we af dat ik haar nog dezelfde middag zou bezoeken. Op weg naar huis dacht ik na over het leven en wat er naast alle fijne dingen eigenlijk allemaal fout kan gaan. Het begon weer te miezeren en de automatische ruitenwissers poetsten ijverig de voorruit schoon. De ziekte was niet meer te stoppen en de pijn werd erger en erger, zij had de moeilijke gesprekken lang voor zich uitgeschoven, dat doe ik later wel had ze gedacht. Later bespreek ik het, later bezoek ik de locaties, later kies ik, later schrijf ik alles op……maar, Later is NU, zeiden we gelijktijdig. Ondanks de omstandigheden, moesten wij beiden lachen en ze zei: “Ik wist het gelijk, jij bent de beste keuze om mijn, later naar nu, te begeleiden.” In mijn rode opschrijfboekje maakte ik notities, we kwamen een heel eind met haar ideeën en mijn aanvullingen. Keuzes werden gemaakt en ik zag haar veranderen, het gaf haar rust. Geen bijzondere grootse dingen, maar ingetogen met aandacht voor detail en wensen om vrienden te bedanken voor hun liefde en aandacht. In het laatste jaar was ze erachter gekomen wie haar echte vrienden waren en uiteindelijk kwamen we uit op 24 personen die die uitvaart mochten bijwonen. Andere gegadigden mochten wel via de livestream meekijken.

Twee kopjes koffie later hadden we twee uur zitten praten, ze leek nu vermoeid, maar opgelucht. “Pfff, dat had ik veel eerder moeten doen”, zei ze. Ik sloot mijn boekje en we keken elkaar aan. “Ondanks de vermoeidheid voel ik mij nu veel rustiger en sterker, dank je wel Els.” De mysterieuze glimlach kwam terug, ze pakte mijn hand en vroeg: “Wil je mij straks alsjeblieft begeleiden naar de natuurbegraafplaats?”