Dit kan niet waar zijn!

Spontaan, jong, sportief, bergen vrienden en een leuke baan. De toekomst lachte hem toe, maar het mocht niet zo zijn. Soms gebeuren er dingen die niemand kan begrijpen.

Volledig uit het veld geslagen als het nieuws je bereikt, onbegrijpelijk, wat voel je, voel je überhaupt nog? Aan ons de taak om zaken in gang te zetten en emoties om te zetten in de juiste uitvoering.

Hij was van plan een groot feest te geven op zijn 25ste verjaardag. Het thema van de uitvaartdag was, na ampel beraad, unaniem gekozen. Het zou zijn festival worden. Een festival, niet zomaar een herdenking, maar iets wat door iedere aanwezige nooit meer zou worden vergeten. In de week naar de uitvaart werd het gezin steeds sterker en waren er drommen familieleden, vrienden en buurtgenoten die meehielpen. Het zou achter het ouderlijk huis op de wei gaan plaatsvinden. De paarden werden verplaatst, de appels met tientallen wespen werden uit het gras gehaald, de gaten in het veld dichtgegooid, hekken verwijderd en het gras kort gemaaid. Het zoemde daarna niet meer van de wespen, maar van de samenwerking, iedereen vond kracht in het samenzijn.

Het lichaam werd gebalsemd en thuis opgebaard, hij was tussen hen en naast het immense verdriet, werd er ook veel gesproken en soms zelfs gelachen. Zijn naam werd metershoog op het veld gezet, op sokkels werden allerlei attributen geplaatst die voor hem belangrijk waren, bordjes die de looproute moesten aangeven leken als paddenstoelen uit de grond te schieten. De hertenweide werd omgetoverd in een fietsenparkeerplaats en een grote wand kwam aan de looproute te staan, vol met foto’s van de jongen. De muziekinstallatie werd getest en een enorm beeldscherm werd geplaatst. De wc-wagen kwam achter op het veld te staan. Met vereende krachten werden alle stoeltjes geplaatst en de catering bracht de rijkgevulde schalen en drankjes voor na de dienst. Een festival dat was het, een happening om deze geweldige jongen nooit meer te vergeten.

De speeches waren inhoudelijk en duidelijk, iedereen herkende de jongen erin. Zelfs als je hem niet zou kennen, zou het aanhoren van de speeches je raken. Mocht een dienst zo mooi zijn, mocht je er zo’n happening van maken, wij vinden van wel. Iedereen kiest wat bij hem of haar past, dat kan heel ingetogen zijn, maar ook een grootse bijeenkomst.

Emotioneel kan er in zo’n week heel veel gebeuren, vanuit een totale blokkade kan iemand in berusting terecht komen. De nabestaanden kunnen het verdriet samen dragen en het kan ze sterk maken, sterk genoeg om verder te gaan.

Er zou nog één verplaatsing plaatsvinden, naar het crematorium. De laatste rit moest worden afgesloten met een klapper en ook dat is gelukt. Bij het oprijden van de doorgaande weg werd het vuurwerk ontstoken en de fakkels in de kleuren van zijn voetbalclub, vergezeld van een warm applaus; adembenemend. Daarna kwam de stilte, de stilte van het crematorium, de stilte thuis, maar gelukkig ook het bijzondere gevoel; we hebben het goed gedaan. De bijzondere uitvaartdag, de foto’s als herinnering en de liefdevolle ondersteuning die ze kregen van alle aanwezigen, die de jongen onsterfelijk hebben gemaakt.