Een wonderlijk vodje

Soms gebeurt het, een spreker die geen tijd heeft om zijn tekst op tijd aan te leveren. Je kunt dan niet vooraf de dubbelingen bespreken, de tijdsduur is onbekend en er is een risico voor wat de inhoud betreft. Sommige anekdotes of uitingen kunnen wat minder geschikt zijn voor een uitvaart. Niets dan goeds is wat overdreven, maar de persoon of familie een flinke veeg uit de pan geven, daar is mijn inziens bij een uitvaart niet het podium voor beschikbaar.

De man haastte zich naar binnen, net voor de dienst, een rood aangelopen hoofd en ik hield mijn hart vast. Hij zou de laatste spreker zijn en was de oudste zoon die al vijf jaar niet thuis was geweest. Zijn moeder had op haar sterfbed gevraagd of hij nog in Spanje kon worden opgespoord.

Toen Vivo Per Lei van Andrea Bocelli was afgelopen, nodigde ik hem uit om naar voren te komen. Uit zijn binnenzak kwam een vodje, gekreukeld, gevlekt en afgescheurd van een schrijfblok. Zou hij het in het vliegtuig hebben geschreven ging door mijn hoofd. De mensen waren muisstil, maar het geluid van de regen zorgde voor iets speciaals, iets magisch. Toen hij het briefje weer wegstak was er iets gebeurd in de zaal, de familie die de hele week nog geen traan had gelaten zat net als ik de tranen weg te deppen. Zo’n liefdevol verhaal had ik maar zelden eerder gehoord, hij had geschreven met zijn hart, de vlekken op het papier waren van zijn tranen. Nadien vroegen de familie mij of ze de tekst konden krijgen, maar de man was alweer gevlogen en de gouden woorden op het wonderlijke vodje mét hem.