Noodlottig

Een laaghangende zon en miezer, u kent het, ik ken het, je moet je extra goed concentreren om veilig je bestemming te kunnen bereiken. Even snel een boodschap doen, zei ze tegen haar man en griste bij het naar buitengaan een tas mee van de supermarkt. De kleinste van de drie kinderen, geheel in een geel regenpak, kwam aan op haar kleine fietsje en zwaaide naar haar moeder, die terugzwaaide, de auto startte en wegreed.

Ze kwam niet levend aan op haar bestemming en liet een grote leegte achter op huisnummer 10. Het gezin was volkomen van de kaart en het drong de eerste uren niet door wat er was gebeurd. Even boodschappen doen, zei ze, de thee stond nog op tafel, vertelde haar man. Hij wilde het kopje eerst niet verplaatsen, kon dat niet en iedereen moest eraf blijven. Verbijstering was waarschijnlijk de beste omschrijving, de man was in shock.

De kinderen, 14, 11 en 7 jaar oud, waren stil en de oudste kleefde bijna vast aan haar vader. Ben jij nu weduwnaar vroeg ze? Vader kon niets zeggen en ze omarmde hem nog steviger. Ik slikte zo goed als het kon de brok weg in mijn keel en wij probeerden een aantal zaken te bespreken.
 
De uitvaartdag zou op een zaterdag moeten plaatsvinden, naar verwachting zouden er meer dan 200 mensen komen. Naderhand bleek dat de condoleance locatie volledig gevuld was, de telling aan de deur stond op 256. Ze was geliefd in de diverse clubjes en had een grote schare vrienden en vriendinnen. De uitgesproken teksten waren bijzonder, ze kwamen allemaal uit het hart.

Tijdens de herdenkingsdienst stelde de vader zijn kinderen steeds even gerust en ook zijn zus deed haar best om de kinderen te ondersteunen. Soms leken ze even vergeten te zijn waarvoor ze aanwezig waren, echter kort erna kwam het verdriet in alle hevigheid weer terug. De herdenking was prachtig en de statige tocht, met de loopkoets, naar het kerkhof volgde. Een select gezelschap ging mee het kerkhof op en de familie liet de kist zakken in het graf. De kist bereikte het diepste punt en ineens een luide kinderstem: “Nu vind ik het niet meer leuk, ik wil mamma terug”, riep de kleinste. Iedereen brak en de laatste tranen vloeiden tot ze allemaal op waren.

Gelukkig merkte ik bij het eerste gesprek al dat de familiebanden sterk waren en ik was er zeker van dat de vader en de kinderen een goede ondersteuning zouden krijgen. Zo’n overlijden laat je niet los, dit neem je mee en moet je, ook als uitvaartbegeleider, verwerken. Drie weken later, tijdens het nabespreken van de uitvaart, zag ik dat, ondanks het immense verdriet, de vader veerkrachtig was. Hij leek alles onder controle te hebben.

Na een prettig gesprek namen wij afscheid, ik liep naar mijn auto en de kleinste kwam aangefietst. Hoi Els, kijk eens wat een mooie fiets ik van opa heb gekregen. Inderdaad prachtig, zei ik. De lach op haar gezicht deed me goed; ook daar zag ik veerkracht.